چشمه باکره ( به سوئدی: Jungfrukällan ) ( به انگلیسی: The Virgin Spring ) فیلمی سوئدی در ژانر دلهره آور به کارگردانی اینگمار برگمان محصول سال ۱۹۶۰ است.
سوئد، قرن سیزدهم. «کارین» ( پترسون ) دختر نازپرورده و باکره ملاک ثروتمند، «تور» ( فون سیدو ) ، قرار است برای روشن کردن شمع به نذر مریم مقدس به کلیسا برود و به این مناسبت خانواده اش به او اجازه می دهند لباس خاصی را که پانزده باکره در درست کردنش نقش داشته اند، بپوشد. در جنگل، چوپانان به «کارین» هتک حرمت می کنند و سپس او را به قتل می رسانند. لباس های دختر را به غنیمت برمی دارند و می گریزند. در ادامه راه شان، دست اتفاق آنها را به خانه «تور» می رساند. تور آنها را پناه می دهد و از ایشان مهمان نوازی می کند. اما دیری نمی پاید که جنایت شان برملا می شود و «تور» را به انتقامی سخت وامی دارد…
... [مشاهده متن کامل]
یک افسانه قرون وسطایی و ایدئال برای طرح کشمکش های اخلاقی مورد علاقه برگمان. خلق فضای کهن شمالی عالی و تحسین برانگیز است. عناصر تمثیلی و قصه پریانی جای جای فیلم به کار گرفته شده اند و سادگی ظاهری، به هیچ عنوان غنای مضمونی آن را پنهان نمی کند. خشونت صحنه هتک حرمت ـ به رغم استیلیزه بودنش ـ از تکان دهنده ترین تأثیراتی است که در فیلم های برگمان یافت می شود. برگمان ایمان و اعتقاد شخصیت هایش را به آزمون می گذارد و تصویری تردیدناپذیر اما گزنده از «معجزه» در پایان خلق می کند. فیلم برداری سیاه و سفید نیکویست ما را به دنیایی گوئی ماورائی و افسانه ای می برد.
سوئد، قرن سیزدهم. «کارین» ( پترسون ) دختر نازپرورده و باکره ملاک ثروتمند، «تور» ( فون سیدو ) ، قرار است برای روشن کردن شمع به نذر مریم مقدس به کلیسا برود و به این مناسبت خانواده اش به او اجازه می دهند لباس خاصی را که پانزده باکره در درست کردنش نقش داشته اند، بپوشد. در جنگل، چوپانان به «کارین» هتک حرمت می کنند و سپس او را به قتل می رسانند. لباس های دختر را به غنیمت برمی دارند و می گریزند. در ادامه راه شان، دست اتفاق آنها را به خانه «تور» می رساند. تور آنها را پناه می دهد و از ایشان مهمان نوازی می کند. اما دیری نمی پاید که جنایت شان برملا می شود و «تور» را به انتقامی سخت وامی دارد…
... [مشاهده متن کامل]
یک افسانه قرون وسطایی و ایدئال برای طرح کشمکش های اخلاقی مورد علاقه برگمان. خلق فضای کهن شمالی عالی و تحسین برانگیز است. عناصر تمثیلی و قصه پریانی جای جای فیلم به کار گرفته شده اند و سادگی ظاهری، به هیچ عنوان غنای مضمونی آن را پنهان نمی کند. خشونت صحنه هتک حرمت ـ به رغم استیلیزه بودنش ـ از تکان دهنده ترین تأثیراتی است که در فیلم های برگمان یافت می شود. برگمان ایمان و اعتقاد شخصیت هایش را به آزمون می گذارد و تصویری تردیدناپذیر اما گزنده از «معجزه» در پایان خلق می کند. فیلم برداری سیاه و سفید نیکویست ما را به دنیایی گوئی ماورائی و افسانه ای می برد.
