چشم مصنوعی

چشم مصنوعی یا پروتز چشم نوعی عضو مصنوعی است که جایگزین چشم طبیعی آسیب دیده به دنبال تخلیه چشم، نیمه تخلیه چشم، یا تخلیه کامل چشم و پلک ها می گردد. پروتز بر روی ایمپلنت چشمی و زیر پلک ها قرار می گیرد. اگر چه در گذشته به عنوان یک چشم شیشه ای نامیده می شد، پروتز چشم تقریباً شکل پوسته محدب را می گیرد و از اکریلیک پلاستیک پزشکی ساخته می شود. در گذشته پروتزهای چشمی از شیشهٔ کریولیت ساخته می شده اند. نوعی از پروتزهای چشم، یک پوسته سخت بسیار نازک است که پوسته صلبیه نامیده می شود که می تواند بر روی یک چشم آسیب دیده بدون عمل تخلیه گذاشته شود. سازندگان پروتزهای چشم به عنوان اکولاریست ها یا پروتزیست ها شناخته می شوند. سازندگان چشم مصنوعی تحصیلات در رشته ارتز و پروتز ( اعضای مصنوعی و وسایل کمکی ) دارند. پروتز چشم قوه بینایی را فراهم نمی کند، بلکه نوعی پروتز زیبایی است. کسی که از چشم مصنوعی استفاده می کند در سمت چشم آسیب دیده نابینا بوده و دید تک چشمی دارد.
اولین شواهد شناخته شده در مورد استفاده از پروتز چشمی مربوط به زنی است که در شهر - سوخته، ایران[ ۱] ۲۹۰۰ تا ۲۸۰۰ سال پیش از میلاد مسیح یافت شده است. [ ۲] این چشم نیم کره ای و قطر کمی بیش از ۲٫۵ سانتی متر دارد. این ماده از مواد بسیار سبک، احتمالاً خمیر قیر تشکیل شده است. سطح چشم مصنوعی با یک لایه نازک از طلا پوشیده شده است، همچنین یک دایره مرکزی ( نمایانگر عنبیه ) دارد و خطوط طلایی که مثل پرتوهای خورشید به عنوان مویرگ های چشم طراحی شده است. در هر دو طرف چشم سوراخهای ریز ایجاد شده است که از طریق آن یک رشته طلایی می تواند چشم را در جای خود نگه دارد. از آنجا که تحقیقات میکروسکوپی نشان داده است که حفره چشم اثرات واضح و مشخصی از نخ طلایی نشان می دهد، ممکن است در طول زندگی او چشم مصنوعی استفاده کرده باشد. علاوه بر این، متن اولیه عبری به زنی اشاره می کند که از چشم مصنوعی از جنس طلا استفاده کرده است. همچنین کاهنان رومی و مصری در قرن پنجم قبل از میلاد از سفال نقاشی شده که توسط پارچه پوشیده شده است، چشم مصنوعی تولید کرده اند. [ ۳]
نخستین چشم های مصنوعی از طلا و شیشه رنگی ساخته شده بود، بعدها ونیزی ها در سده شانزدهم استفاده از شیشه برای ساخت چشم مصنوعی را مرسوم کردند. به این ترتیب به نام «چشم شیشه ای» تبدیل شد. این چشم ها ضخیم، زبر و شکننده بودند و روش تولید فقط تا پایان قرن هجدهم استفاده شد سپس پاریسی ها این مرکز را به عنوان مرکز ساخت چشم مصنوعی از ونیزی ها در اختیار گرفتند. اما این مرکز دوباره تغییر کرد، این بار به دلیل تکنیک برتر دمیدن در شیشه در کشور آلمان. اندکی پس از معرفی هنر شیشه سازی چشم به ایالات متحده توسط آلمانی ها، کالاهای آلمانی به دلیل جنگ جهانی دوم در دسترس نبود. در نتیجه، ایالات متحده به جای شیشه از پلاستیک های اکریلیک چشم مصنوعی ساخت که تا به امروز همچنان کاربرد دارد. [ ۳]