چست گویی. [ چ ُ ] ( حامص مرکب ) بدیهه گویی. سخن گفتن زود و بالبداهه اعم از نظم یا نثر. بالبداهه گفتن شعر : به چست گویی ، سحر حلال در ره شعرچنان نمایم کز مای یا دماوندم.سوزنی.
