چریدن

[ویکی فقه] چریدن در چراگاه برای حیوان علف خوار است.‏ از احکام آن در بابهای زکات، حج، رهن و نکاح سخن رفته است.
چریدن علف خوردن جانوران علف خوار در چراگاه می باشد.

احکام چریدن در زکات
شرط تعلّق زکات به انعام ثلاث (شتر، گاو و گوسفند) چریدن آنها به مدت یک سال کامل در چراگاه است. از چنین حیوانی به «سائمه» تعبیر می‏شود.
به قول مشهور متأخران، ملاک سائمه بودن حیوان، عرف است و در صورتی که یک یا دو روز علف دست چین بخورد باز هم سائمه محسوب می‏شود. در مقابل، برخی‏ تصریح کرده‏اند که خوردن علف به مقدار کم- حتی یک روز- نیز موجب از بین رفتن وصف سائمه خواهد بود؛ لیکن برخی دیگر تا مدت یک ماه را نیز مضر ندانسته و بعضی دیگر در مسئله تردید کرده‏اند.
در صدق عنوان سائمه بر حیوانی که در زمین ملکی می‏چرد، اختلاف است.
پرداخت مال در قبال استفاده از چراگاههای عمومی مانع از صدق سائمه بودن حیوان نمی‏گردد.
پرداخت زکات مادیانی که در طول سال در چراگاه می‏چرد، مستحب است.
مقدار زکات آن برای هر رأس از نوع تازی دو دینار و از نوع غیر تازی یک دینار است.

احکام چریدن در حج
کندن گیاه حرم بر محرم حرام است؛ لیکن وی می‏تواند مرکب خود را در حرم رها کند تا در علف زارهای آن بچرد.
کفاره کشتن یکی از پرندگان قطا (مرغ سنگ خوار)، کبک و دراج (مرغ رنگین تاج) در حال احرام، برّه نری است که از شیر گرفته شده است و می‏چرد.

احکام چریدن در رهن
...

چریدن ( به انگلیسی: Grazing ) ، یک روش تغذیه است که در آن یک گیاه خوار از گیاهان کم رشد مانند علف ها یا دیگر جانداران چندسلولی مانند جلبک تغذیه می کند. می توان گفت که بسیاری از گونههای جانوران چرنده هستند، از جانوران بزرگ مانند اسب آبی گرفته تا حلزون های کوچک آبزی. رفتار چریدن یک نوع استراتژی تغذیه در محیط زیست یک گونه است. استراتژی های چرای خاص عبارتند از علف خواری ( خوردن علف ) . مدفوع خواری ( تولید گلوله های نیمه هضم شده که دوباره بلعیده می شوند ) ؛ چرنده دروغین ( داشتن معده چند حفره ای اما نجویدن ساقه ) ؛ و چریدن روی گیاهانی به جز علف، مانند جلبک های دریایی.