لغت نامه دهخدا
چراغ پیه سوز. [ چ َ / چ ِ غ ِ ] ( ترکیب وصفی ، اِ مرکب ) نوعی چراغ روغن چراغی. چراغی که سوخت آن از روغن پیه بود. قسمی چراغ دارای فتیله پنبه ای که فتیله آن درون روغن پیه باشد و با شعله ای کم نور سوزد و دود از آن خیزد. ابتدائی ترین نوع چراغ که از گل یا سنگ بشکل ظرفی ساخته روغن در آن ریزند و فتیله پنبه ای درون روغن گذاشته یک سر فتیله را بیرون گذارند و آنرا روشن کنند. قسمی چراغ روغنی که بیشتر در حمام ها یا قنات ها و معادن روشن کنند. رجوع به چراغ روغن چراغی شود. فرهنگ فارسی
نوعی چراغ روغن چراغی ٠ چراغیکه سوخت آن از روغن پیه بود ٠ قسمی چراغ دارای فتیل. پنبه ای که فتیل. آن درون روغن پیه باشد و با شعله ای کم نور سوزد و دود از آن خیزد . 