چراغ زیردامن

شب هایی که باد می وزیده، به ناچار چراغ را زیر دامن قبایشان می گذاشتند تا خاموش نشود.
صائب و بیدل از این اصطلاح زیاد استفاده کرده اند، اما زیباترین کاربردش را در یکی از زیباترین غزل های مولانا جلال الدین می توان دید که دل را به چراغی تشبیه کرده و هوا و بادهای وسوسه را به باد و توفان معمولی و اشاره می کند که دلت را برای حفظ از این بادهای نفسانی به زیر دامنت نگهدار تا خاموش و افسرده نشود:
چراغ است این دل بیدار، به زیر دامنت می دار
از این باد و هوا بگذر، هوایش شور و شر دارد
پیرایه یغمایی