چراغ باورها و اداب

چراغ باورها و آداب. چراغ ، باورها و آداب
ایرانیان برای آتش و روشنایی تقدس قائل اند و آن را از مواهب الهی و مایۀ خیر و برکت و نعمت و سعادت می دانند. در فرهنگ عامیانه ایرانیان، از روشنایی بخشیدن چراغ، معناهایی چون «بر دوام بودن» و «به مکنت و تندرستی زیستن» افاده می شود. جز این، چراغ را وسیلۀ طردِ مفاسد و سبب رونق کار نیز دانسته اند. تأکید شده است که شب ها چراغ خانه و دکان را تا آفتاب درآید نمی بایست خاموش کرد تا نور به نور پیوندد. از دیگر مؤکدات در باب چراغ، آن که عروس چراغ حجلۀ خود را تا سه روز خاموش نکند. چراغ از اجزای مهم سفرۀ هفت سین است و باید در هنگام تحویل سال چراغی بر سر این سفره روشن کنند و دست کم تا یک هفته نفت به نفت روشنش نگاه دارند. روشن کردن چراغ نیز آدابی داشته است؛ به هنگام عصر چراغ ها را تمیز، فتیله های آن ها را گِل گیری، مخازنشان را پُرنفت و لوله های آن ها را پاک و براق می کردند. پس از آن با سلام و صلوات فتیله ها را روشن می کردند و پایین می کشیدند تا لوله ها گرم شود و نشکند. پس از چندی که می خواستند فتیله ها را دوباره بالا بکشند، باز صلوات می گفتند و بر شاه چراغ، برادر امام رضا (ع)، درود می فرستادند.