چراغ انگل پویز ( به انگلیسی: Anglepoise Lamp ) یک چراغ بازو - متعادل که در سال ۱۹۳۲ میلادی توسط طراح بریتانیایی جورج کارواردین، طراحی شد.
جورج کارواردین ( ۱۹۴۷–۱۸۸۷ ) یک طراح خودرو بود و در همان زمان چراغ انگل پویز را اختراع کرد ( به عنوان یک مشاور طراحی مستقل ) متخصص در سیستم های تعلیق خودرو. او در حین توسعهٔ مفاهیم جدید برای سامانهٔ تعلیق وسایل نقلیه، مکانیزمی را ایجاد کرد که تشخیص داد در زمینه های دیگر نیز کاربرد دارد. او به ویژه مزایای آن را برای یک چراغ کار دید. علیرغم بسیاری از ادعاها برعکس، مفهوم او هیچ ربطی به تقلید از اعمال بازوی انسان نداشت. اتصالات و کشش فنر به لامپ اجازه می دهد تا در محدودهٔ وسیعی از موقعیت ها حرکت کند که بدون گیره حفظ می شود.
کارواردین در ۴ ژوئیه ۱۹۳۲ میلادی برای یک طرح با استفاده از مکانیزم ثبت اختراع به شمارهٔ ۴۰۴٬۶۱۵[ ۱] درخواست داد و چراغ را در کارگاه های شرکت خود، کاردین اکسسوریز، در باث ساخت. او به زودی علاقه و تقاضا را به قدری زیاد یافت که به یک توسعه یا شریک عمده نیاز داشت و در ۲۲ فوریه ۱۹۳۴ میلادی، با هربرت تری و پسران در ردیچ یک قرارداد مجوز منعقد کرد. [ ۲] [ ۳] تری این لامپ را تولید و به بازار عرضه کرد، در حالی که کارواردین به توسعهٔ این مفهوم ادامه داد و تعدادی نسخه و برنامه های کاربردی دیگر ( مثلاً برای پایهٔ نگهدارندهٔ میکروفون ها ) تولید کرد. طرح اصلی چهار - فنر برای محیط های کاری، مانند کارگاه ها و جراحی های پزشکان و دندان پزشکان ساخته شد، اما او همچنین یک نسخهٔ سه - فنر را برای استفاده در خانه طراحی کرد ( در ۱۰ فوریه ۱۹۳۴ میلادی، با شمارهٔ ثبت اختراع ۴۳۳٬۶۱۷[ ۴] ثبت شده است ) .
سال ۱۹۳۵ میلادی شاهد تولید نسخهٔ ۱۲۲۷ انگل پویز بودیم. یک طراحی مؤثر و انقلابی، اساساً برای خانه ساخته شد و ثابت کرد که بسیار محبوب است. ۱۲۲۷ به شدت توسط شرکت تری اسپرینگ تبلیغ شد و زمانی که جنگ جهانی دوم در سال ۱۹۳۹ میلادی آغاز شد، این شرکت در همان روز تبلیغی را منتشر کرد که آن را به عنوان «لامپ خاموشی ایده آل» توصیف می کرد.
اگرچه جنگ جهانی دوم تأثیر مخربی بر تولید استاندارد انگل پویز داشت، شرکت تری اسپرینگ اهداف خود را به نفع تلاش های جنگ تغییر داد و در نتیجه شروع به تولید چراغ های انگل پویز برای بمب افکن ها کرد. طبق وبگاه رسمی انگل پویز، این چراغ ها به قدری خوب تولید شدند که وقتی یک بمب افکن سقوط کردهٔ ویکرز ولینگتون در سال ۱۹۸۵ میلادی از دریاچهٔ لخ نس در اسکاتلند نجات یافت، چراغ آن پس از دریافت باتری جدید همچنان کار می کرد – علیرغم اینکه برای حدود چهار دهه در زیر آب قرار داشت. [ ۵]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفجورج کارواردین ( ۱۹۴۷–۱۸۸۷ ) یک طراح خودرو بود و در همان زمان چراغ انگل پویز را اختراع کرد ( به عنوان یک مشاور طراحی مستقل ) متخصص در سیستم های تعلیق خودرو. او در حین توسعهٔ مفاهیم جدید برای سامانهٔ تعلیق وسایل نقلیه، مکانیزمی را ایجاد کرد که تشخیص داد در زمینه های دیگر نیز کاربرد دارد. او به ویژه مزایای آن را برای یک چراغ کار دید. علیرغم بسیاری از ادعاها برعکس، مفهوم او هیچ ربطی به تقلید از اعمال بازوی انسان نداشت. اتصالات و کشش فنر به لامپ اجازه می دهد تا در محدودهٔ وسیعی از موقعیت ها حرکت کند که بدون گیره حفظ می شود.
کارواردین در ۴ ژوئیه ۱۹۳۲ میلادی برای یک طرح با استفاده از مکانیزم ثبت اختراع به شمارهٔ ۴۰۴٬۶۱۵[ ۱] درخواست داد و چراغ را در کارگاه های شرکت خود، کاردین اکسسوریز، در باث ساخت. او به زودی علاقه و تقاضا را به قدری زیاد یافت که به یک توسعه یا شریک عمده نیاز داشت و در ۲۲ فوریه ۱۹۳۴ میلادی، با هربرت تری و پسران در ردیچ یک قرارداد مجوز منعقد کرد. [ ۲] [ ۳] تری این لامپ را تولید و به بازار عرضه کرد، در حالی که کارواردین به توسعهٔ این مفهوم ادامه داد و تعدادی نسخه و برنامه های کاربردی دیگر ( مثلاً برای پایهٔ نگهدارندهٔ میکروفون ها ) تولید کرد. طرح اصلی چهار - فنر برای محیط های کاری، مانند کارگاه ها و جراحی های پزشکان و دندان پزشکان ساخته شد، اما او همچنین یک نسخهٔ سه - فنر را برای استفاده در خانه طراحی کرد ( در ۱۰ فوریه ۱۹۳۴ میلادی، با شمارهٔ ثبت اختراع ۴۳۳٬۶۱۷[ ۴] ثبت شده است ) .
سال ۱۹۳۵ میلادی شاهد تولید نسخهٔ ۱۲۲۷ انگل پویز بودیم. یک طراحی مؤثر و انقلابی، اساساً برای خانه ساخته شد و ثابت کرد که بسیار محبوب است. ۱۲۲۷ به شدت توسط شرکت تری اسپرینگ تبلیغ شد و زمانی که جنگ جهانی دوم در سال ۱۹۳۹ میلادی آغاز شد، این شرکت در همان روز تبلیغی را منتشر کرد که آن را به عنوان «لامپ خاموشی ایده آل» توصیف می کرد.
اگرچه جنگ جهانی دوم تأثیر مخربی بر تولید استاندارد انگل پویز داشت، شرکت تری اسپرینگ اهداف خود را به نفع تلاش های جنگ تغییر داد و در نتیجه شروع به تولید چراغ های انگل پویز برای بمب افکن ها کرد. طبق وبگاه رسمی انگل پویز، این چراغ ها به قدری خوب تولید شدند که وقتی یک بمب افکن سقوط کردهٔ ویکرز ولینگتون در سال ۱۹۸۵ میلادی از دریاچهٔ لخ نس در اسکاتلند نجات یافت، چراغ آن پس از دریافت باتری جدید همچنان کار می کرد – علیرغم اینکه برای حدود چهار دهه در زیر آب قرار داشت. [ ۵]
wiki: چراغ انگل پویز