چاک چاک کردن

لغت نامه دهخدا

چاک چاک کردن. [ ک َ دَ ] ( مص مرکب ) شکافتن. پاره پاره کردن. درانیدن. شرحه شرحه و ریش ریش کردن.پاره پوره کردن. زخم فراوان کسی را زدن :
بخود کرد جامه همه چاک چاک
بسر بر همیکرد ز اندوه خاک.
فردوسی.
کنند این زره در برت چاک چاک
چو مردار آنگه کشندت بخاک.
فردوسی.
بدو گفت کاوس ، یزدان پاک
تن بد سگالان کند چاک چاک.
فردوسی.

فرهنگ فارسی

شکافتن . پاره پاره کردن . درانیدن . شرحه شرحه و ریش ریش کردن . پاره پوره کردن . زخم فراوان کسی را زدن .

پیشنهاد کاربران

بپرس