خروشید و جوشید و برکند خاک
ز نعلش زمین شد همه چاک چاک.
فردوسی.
بلند آسمان چون زمین شد زخاک بسی گردن و بر شده چاک چاک.
فردوسی.
ز خورشید تابان و از گرد و خاک زبانها شد از تشنگی چاک چاک.
فردوسی.
در آواز او چرم جنگی پلنگ شود چاک چاک و بخاید دو چنگ.
فردوسی.