چارلز وپنر ( انگلیسی: Charles Wepner؛ زادهٔ ۲۶ فوریهٔ ۱۹۳۹ در نیویورک ) معروف به چاک وپنر یک بوکسور سنگین وزن اهل ایالات متحده آمریکا است. [ ۱]
چارلز وپنر در نیویورک زاده شد. پس از جدایی پدرومادرش در یکسال ونیمگی، مادرش او را به بایون در نیوجرسی برد و بزرگ کرد. به همین دلیل به او لقب توهین آمیز «خونین و مالین بایون» می دهند. [ ۲]
زندگی در محله های فقیر و خلافکار باعث شد دعوا و قدرت مشت را فرابگیرد. او در آغاز در تیم بسکتبال مدرسه خود در رقابت های محلی بازی می کرد. اما هنگامیکه فهمید با دعوا می تواند پول بیشتری بدست بیاورد ورزش بوکس را انتخاب کرد. وپنر با دیدن فیلم «رزم بانگ» ( Battle Cry ) در ۱۶ سالگی علاقه مند به خدمت در نیروی دریایی آمریکا شد. او مادرش را راضی کرد که مدارکش را امضا کند تا در سن کم به طور غیرقانونی در نیروی دریایی ثبت نام کرد. سه سال بعد اما از نیروی دریایی خارج شد و دوباره به بوکس پرداخت. [ ۲]
چاک وپنر از ۱۹ سالگی وارد رقابت های بوکس شد. مبارزه او با سانی لیستون در سال ۱۹۷۰ او را پرآوازه کرد. دماغ وپنر در این رقابت شکست و ۷۱ بخیه خورد. [ ۲]
به عنوان یک مدعی در رده بندی جهانی و بر سر کسب قهرمانی سنگین وزن جهان در سال ۱۹۷۵ او در یک رقابت ۱۵ راندی پا با محمد علی کلی مبارزه کرده و در نهایت تعجب در ثانیه ۱۹ راند پانزدهم ( راند آخر ) از محمد علی کلی قهرمان سنگین وزن جهان شکست خورد. او در پایان این مسابقه ۲۳ بخیه خورد. [ ۲]
وپنر همچنین بردهای قابل توجهی در مقابل رندی نیومان ( Randy Neumann ) و قهرمان اسبق وزن جهان ارنی ترل ( Ernie Terrell ) به دست آورد. او همچنین آخرین فردی بود که با بوکسور سنگین وزن سانی لیستون ( Sonny Liston ) مبارزه کرد.
سایر اتفاقات زندگی چاک وپنر عامل ارتباط او در فیلم چاک بود. همچنین او و زندگیش دستمایه و موضوع فیلم «دعوا» ( ۲۰۱۹ ) ( به انگلیسی: The Brawler ) است.
یکی از تماشاچیان مسابقه پیروزی چاک وپنر بر محمد علی کلی از تلویزیون، سیلوستر استالونه بود. او با الهام از برد چاک وپنر، فیلمنامه فیلم راکی را در ۳ روز و نیم نوشت که پرفروش ترین فیلم ۱۹۷۶ و برنده ۳ جایزه اسکار شد. [ ۲]
چاک وپنر در طول دوران ورزشی خود ۳۲۸ بخیه خورده و بینی او ۹ شکسته شده است. همچنین به دیگر اندام های او آسیب وارد شده است. او فقط از یخ برای کم کردن درد استفاده کرد. [ ۲]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفچارلز وپنر در نیویورک زاده شد. پس از جدایی پدرومادرش در یکسال ونیمگی، مادرش او را به بایون در نیوجرسی برد و بزرگ کرد. به همین دلیل به او لقب توهین آمیز «خونین و مالین بایون» می دهند. [ ۲]
زندگی در محله های فقیر و خلافکار باعث شد دعوا و قدرت مشت را فرابگیرد. او در آغاز در تیم بسکتبال مدرسه خود در رقابت های محلی بازی می کرد. اما هنگامیکه فهمید با دعوا می تواند پول بیشتری بدست بیاورد ورزش بوکس را انتخاب کرد. وپنر با دیدن فیلم «رزم بانگ» ( Battle Cry ) در ۱۶ سالگی علاقه مند به خدمت در نیروی دریایی آمریکا شد. او مادرش را راضی کرد که مدارکش را امضا کند تا در سن کم به طور غیرقانونی در نیروی دریایی ثبت نام کرد. سه سال بعد اما از نیروی دریایی خارج شد و دوباره به بوکس پرداخت. [ ۲]
چاک وپنر از ۱۹ سالگی وارد رقابت های بوکس شد. مبارزه او با سانی لیستون در سال ۱۹۷۰ او را پرآوازه کرد. دماغ وپنر در این رقابت شکست و ۷۱ بخیه خورد. [ ۲]
به عنوان یک مدعی در رده بندی جهانی و بر سر کسب قهرمانی سنگین وزن جهان در سال ۱۹۷۵ او در یک رقابت ۱۵ راندی پا با محمد علی کلی مبارزه کرده و در نهایت تعجب در ثانیه ۱۹ راند پانزدهم ( راند آخر ) از محمد علی کلی قهرمان سنگین وزن جهان شکست خورد. او در پایان این مسابقه ۲۳ بخیه خورد. [ ۲]
وپنر همچنین بردهای قابل توجهی در مقابل رندی نیومان ( Randy Neumann ) و قهرمان اسبق وزن جهان ارنی ترل ( Ernie Terrell ) به دست آورد. او همچنین آخرین فردی بود که با بوکسور سنگین وزن سانی لیستون ( Sonny Liston ) مبارزه کرد.
سایر اتفاقات زندگی چاک وپنر عامل ارتباط او در فیلم چاک بود. همچنین او و زندگیش دستمایه و موضوع فیلم «دعوا» ( ۲۰۱۹ ) ( به انگلیسی: The Brawler ) است.
یکی از تماشاچیان مسابقه پیروزی چاک وپنر بر محمد علی کلی از تلویزیون، سیلوستر استالونه بود. او با الهام از برد چاک وپنر، فیلمنامه فیلم راکی را در ۳ روز و نیم نوشت که پرفروش ترین فیلم ۱۹۷۶ و برنده ۳ جایزه اسکار شد. [ ۲]
چاک وپنر در طول دوران ورزشی خود ۳۲۸ بخیه خورده و بینی او ۹ شکسته شده است. همچنین به دیگر اندام های او آسیب وارد شده است. او فقط از یخ برای کم کردن درد استفاده کرد. [ ۲]
wiki: چاک وپنر