چاه کندن

لغت نامه دهخدا

چاه کندن. [ ک َ دَ ] ( مص مرکب ) ایجاد چاه نمودن. گودی استوانه شکل عمیق کردن در زمین. گودال عمیق کندن. چه کندن. نَجخ. اعتفام. ( منتهی الارب ) :
ای که تو از ظلم چاهی میکنی
از برای خویش دامی می تنی.
مولوی.
تو ما را همی چاه کندی به راه
بسر لاجرم درفتادی به چاه.
سعدی ( بوستان ).
با دیگران بگوی که ظالم به چَه فتاد
تا چاه دیگران نکنند از برای خویش.
سعدی.

فرهنگ فارسی

گود کردن زمین . چاله کندن . گودال عمیق کندن . چه کندن . نجخ .

پیشنهاد کاربران

بپرس