چاه زیچ

لغت نامه دهخدا

چاه زیچ. [ هَِ ] ( اِ مرکب ) زمین [ در زمین ] همواری که در نشیب و فراز نباشد بعمق شصت گز بلند [ کنند ] و آن را مشبک سازند و در آن نشینند تا کیفیت افلاک و نجوم دریابند. چاه ستاره جو، مرادف این است. ( آنندراج ). جای زیج نشستن ستاره شناس :
از شرم ارتفاع فرو رو به چاه زیچ
اخترشناس طالع واژون خویش باش.
استاد ( از آنندراج ).
رجوع به چاه ستاره جو شود.

فرهنگ فارسی

زمین همواری که در او نشیب و فراز نباشد بعمق شصت گز بلند و آنرا مشبک سازند و در آن نشینند تا کیفیت افلاک و نجوم دریابند .

پیشنهاد کاربران

بپرس