چامه

یک شبانروز اندر آن خانه
گاه چامه سرود و گه چانه .
( از فرهنگ اسدی ) .
|| غزل را گویند خصوصاً و آن مطلعی است با ابیات متوازنه متشارکه در قافیه و ردیف کمتر از هفده بیت . ( برهان ) . غزل را گویند. ( انجمن آرا ) ( آنندراج ) . غزل خصوصاً. ( ناظم الاطباء ) . ( فرهنگ نظام ) . || سرود. ( نسخه ای از فرهنگ اسدی ) ( ناظم الاطباء ) . نغمه . ( ناظم الاطباء ) . آهنگ . آواز. دستگاه موسیقی :
چو آن چامه بشنید بهرام گور
بخورد آن گرانسنگ جام بلور.
فردوسی .
همان چامه و چنگ ما را بس است
نثار زنان بهر دیگر کس است .
فردوسی .
بگوش زن جادو آمد سرود
همان چامه ٔ رستم و زخم رود.
فردوسی .
برآورد رامشگر زابلی
زده چنگ بر چامه ٔ کابلی .
فردوسی .
یکی چامه گوی و دگر چنگ زن
یکی پای کوبد شکن بر شکن .
فردوسی ( از فرهنگ اسدی ) .
سرمایه ٔ عشقند چوبر چامه سرایند
پیرایه ٔ نازند چو در خدمت یارند.
سنایی .
بزد دست و طنبور در بر گرفت
سرائیدن چامه اندر گرفت .
؟ ( از فرهنگ اوبهی ) .
بمعنی سخن هم آمده است . چه چامه دان سخندان را گویند. ( برهان ) . سخن و قول . ( ناظم الاطباء ) .