چاشتگه

لغت نامه دهخدا

چاشتگه. [ گ َه ْ ] ( اِ مرکب ) هنگام چاشت. زمان چاشت. وقت چاشت. چاشتگاه. چاشتگاهان. چاشتگاهی :
با سماع چنگ باش از چاشتگه تا آنزمانک
بر فلک پیدا شود پروین چو سیمین شفترنگ.
عسجدی.
چرخ از سموم گرمگه زاده وبا هر چاشتگه
دفع وبا را جام شه یاقوت کردارآمده.
خاقانی.
صبحدم رانده ز منزل تشنگان ناشتا
چاشتگه هم مقصد و هم چشمه هم خوان دیده اند.
خاقانی.

فرهنگ فارسی

چاشت . زمان چاشت . وقت چاشت . چاشتگاه . چاشتگاهان .

پیشنهاد کاربران

چاشتگه: نزدیک ِظهر
( ( بامداد "ایاک نعبد" گفته ای در فرض حق
چاشتگه خود را مکن در خدمت دونی حقیر ) )
( تازیانه های سلوک، نقد و تحلیل قصاید سنائی، دکتر شفیعی کدکنی، زمستان ۱۳۸۳، ص 392. )

بپرس