چاشت فراخ. [ ف َ ] ( اِ مرکب ) نزدیک ظهر. ضُحاء؛ چاشت فراخ ، یا وقتی که قریب نصف شدن رسد روز. ( منتهی الارب ). و رجوع به چاشتگاه فراخ شود.
