چاشت خوردن

لغت نامه دهخدا

چاشت خوردن. [ خوَرْ / خُرْ دَ ] ( مص مرکب ) طعام خوردن بهنگام چاشت. صبحانه یا ناهار خوردن. هنگام چاشت غذا خوردن : تَغَدّی ؛ چاشت خوردن. تَضَحّی ؛ خورد در وقت چاشت. ( منتهی الارب ) :
چون با پدرت چاشت خورد گیتی
ناچار خورد با تو ای پسر شام.
ناصرخسرو.
رنجه ای تا برخت چاشت خورم
که فلک بر دل من چاشت خور است.
خاقانی.
صبح تو شام گشت و فلک با تو چاشت خورد
تو همچنان در آرزوی شام و چاشتی.
خاقانی.

فرهنگ فارسی

طعام خوردن بهنگام چاشت . صبحانه یا ناهار خوردن . هنگام چاشت غذا خوردن .

پیشنهاد کاربران

بپرس