چاره شناس

لغت نامه دهخدا

چاره شناس. [ رَ / رِ ش ِ ] ( نف مرکب ) شناسنده چاره. علاج شناس. معالج. آنکه درمان و علاج دردی یا مرضی داند و شناسد :
چون شد آن چاره جوی چاره شناس
باز پس گشت با هزار سپاس.
نظامی.

فرهنگ فارسی

شناسند. چاره . علاج شناس . معالج . آنکه درمان و علاج دردی یا مرضی داند و شناسد .

فرهنگ عمید

۱. ویژگی آن که چاره و درمان دردی را بشناسد.
۲. ویژگی کسی که راه اصلاح امری را بداند.

پیشنهاد کاربران