چارلی پارکر

چارلی پارکر ( به انگلیسی: Charlie Parker ) ( ۲۹ اوت ۱۹۲۰–۱۲ مارس ۱۹۵۵ ) معروف به «برد» ( Bird ) ، نوازنده ساکسوفون آلتو[ ۱] و نابغه بی همتای بداهه نوازی جاز بود. او همراه دیزی گیلیسپی سبک بی باپ را پایه گذاشت. بسیاری او را برترین نوازنده ای می دانند که موسیقی معاصر غرب به خود دیده است. پارکر در ۳۵ سالگی درگذشت.
پارکر همراه با لویس آرمسترانگ و دوک الینگتون همواره از تأثیرگذارترین نوازندگان جاز به حساب می آید. پارکر نقش اساسی را در پیشرفت موسیقی بی باپ داشت، فرمی از جاز که مشخصه های آن سرعت بالا، تکنیک پیشرفته و بداهه نوازی بر اساس ساختار هارمونیک می باشد.
نوآوری های او در ملودی، ریتم و هارمونی، تأثیر بسیار زیادی بر معاصرانش گذارد. او ایده های هارمونیک جدیدی را مطرح نمود. پارکر از کسانی بود که جاز را با دیگر انواع موسیقی از کلاسیک گرفته تا موسیقی آمریکای لاتین در هم آمیخت.
اولین تماس او با موسیقی در مدرسه بود. در سن ۱۵ سالگی علاقه زیادی به موسیقی و به خصوص ساز ساکسوفون آلتو نشان داد. بزودی به عضویت یک گروه محلی درآمد تا سال ۱۹۳۵ که مدرسه را برای ادامه موسیقی ترک کرد. بین سال های ۱۹۳۵ تا ۱۹۳۹ با گروه های جاز و بلوز بسیاری در کانزاس سیتی همکاری کرد. در ۱۹۳۹ به نیویورک رفت و در حدود یک سال در آنجا ماند و به عنوان نوازنده حرفه ای به کار مشغول شد. فضای نیویورک بسیار بر موسیقی پارکر تأثیر گذاشت.
در ۱۹۳۸ به عضویت در گروه جی مک شن درآمد و با او در جنوب شیکاگو و نیویورک به اجرا پرداخت. یک سال بعد به شیکاگو آمد و به در یک کلوپ به عنوان یک نوازنده معمولی به کار پرداخت. سپس به نیویورک آمد. در آنجا در یک رستوران ظرف می شست تا اینکه با گیتاریستی به نام بیدی فلیت Biddy Fleet آشنا شد. کسی که به او هارمونی سازی ( Instrumental Harmony ) را آموخت.
بعد از مدتی بودن در گروه مک شان و گروه های دیگر، سال ۱۹۴۵ گروه خود را در نیویورک تأسیس کرد. در همین زمان همراه با گیلسپی نوازنده ترومپت، در بسیاری گروه ها همکاری می کرد. این دو شش هفته موسیقی خود را به هالیوود بردند و پارکر تا سال ۱۹۴۶ در آنجا ماند. بعد از آن از ناراحتی عصبی رنج می برد و اینطور که می گویند دچار این مشکل بود که نمی توانست این موسیقی پیچیده و جذاب را که خود به صورت بداهه به وجود می آورد، آنالیز کند.