چارلستون در جنگ داخلی آمریکا. چارلستون، کارولینای جنوبی، کانون جدایی در آغاز جنگ داخلی آمریکا و شهر بندری مهم اقیانوس اطلس برای ایالات نوپای کنفدراسیون آمریکا بود. اولین شلیک ها علیه دولت فدرال، شلیک هایی بود که توسط کادرهای ارگ در آنجا انجام شد تا کشتی را از تأمین مجدد فورت سامتر تحت کنترل فدرال بازدارد. سه ماه بعد، بمباران فورت سامتر باعث شد تا نیروهای عظیم فدرال بخواهند شورش را خنثی کنند. اگرچه شهر و استحکامات اطراف آن بارها مورد هدف ارتش اتحادیه و نیروی دریایی قرار گرفت، اما چارلستون تا آخرین ماه های جنگ به دست نیروهای فدرال نیفتاد. چارلستون ویران شد.
بر اساس سرشماری سال ۱۸۶۰، چارلستون بیست و دومین شهر بزرگ ایالات متحده با ۴۰٫۵۲۲ نفر جمعیت بود. همان طور که آتش سوزی واشینگتن در سال ۱۸۱۴ نشان داد، شهرهای ساحلی آمریکا در برابر ناوگان متخاصم آسیب پذیر بودند. جمهوری ساحلی اقیانوس اطلس شروع به ساختن مجموعه ای از قلعه های قابل توجه کرد. فورت سامتر مشهورترین آنها در بندر چارلستون است. همچنین مجموعه ای از دژها و سنگرهای کوچکتر و قدیمی برای محافظت از آن در برابر هرگونه کشتی دشمن وجود داشت.
پس از انتخاب آبراهام لینکلن، کارولینای جنوبی یک کنوانسیون ویژه در چارلستون تشکیل داد تا بار دیگر در مورد اینکه آیا ماندن کارولینای جنوبی در اتحادیه منطقی است، بحث کند. نارضایتی طولانی او از دولت فدرال و دیدگاه بسیاری از شهروندان شمالی در مورد برده داری. آنها معتقد بودند که دیدگاه های اعلام شده رئیس جمهور منتخب جدید، لغو را به عنوان یک هدف احتمالی دولت وی مطرح کرده است. در ۲۰ دسامبر ۱۸۶۰، کنوانسیون جدایی به جدایی کارولینای جنوبی از اتحادیه رای داد. به عنوان اولین ایالتی که این کار را انجام داد، آنها همچنین اعلامیه علل فوری را صادر کردند که در آن تصمیم او برای جدایی از شرکت از ایالت های خواهر سابقش توضیح داده شد. با مصالحه میسوری در سال ۱۸۲۰، دفاع از برده داری، بیش از تعرفه ها یا حقوق ایالت ها، اصلی ترین عامل در ایجاد بخشی در کارولینای جنوبی بود. کنوانسیون جدایی اعلام کرد:
ما تأیید می کنیم که این اهداف که این دولت برای آن تأسیس شده بود شکست خورده است و خود دولت نیز با اقدامات دولتهای غیر برده دار آنها را مخرب کرده است. این کشورها حق تصمیم گیری در مورد مناسب بودن نهادهای داخلی ما را بر عهده گرفته اند. و حق مالکیت تأسیس شده در پانزده ایالت را که توسط قانون اساسی به رسمیت شناخته شده است، نفی کرده اند. آنها نهاد برده داری را گناهکار دانسته اند. آنها اجازه برقراری آشکار جوامعی را در اختیار خود قرار داده اند که هدف آنها اخلال در آرامش و تخریب اموال شهروندان سایر کشورها است. آنها هزاران برده ما را تشویق و کمک کرده اند تا خانه های خود را ترک کنند. و کسانی که باقی مانده اند، توسط فرستادگان، کتابها و تصاویر به شورش خشونت آمیز تحریک شده اند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفبر اساس سرشماری سال ۱۸۶۰، چارلستون بیست و دومین شهر بزرگ ایالات متحده با ۴۰٫۵۲۲ نفر جمعیت بود. همان طور که آتش سوزی واشینگتن در سال ۱۸۱۴ نشان داد، شهرهای ساحلی آمریکا در برابر ناوگان متخاصم آسیب پذیر بودند. جمهوری ساحلی اقیانوس اطلس شروع به ساختن مجموعه ای از قلعه های قابل توجه کرد. فورت سامتر مشهورترین آنها در بندر چارلستون است. همچنین مجموعه ای از دژها و سنگرهای کوچکتر و قدیمی برای محافظت از آن در برابر هرگونه کشتی دشمن وجود داشت.
پس از انتخاب آبراهام لینکلن، کارولینای جنوبی یک کنوانسیون ویژه در چارلستون تشکیل داد تا بار دیگر در مورد اینکه آیا ماندن کارولینای جنوبی در اتحادیه منطقی است، بحث کند. نارضایتی طولانی او از دولت فدرال و دیدگاه بسیاری از شهروندان شمالی در مورد برده داری. آنها معتقد بودند که دیدگاه های اعلام شده رئیس جمهور منتخب جدید، لغو را به عنوان یک هدف احتمالی دولت وی مطرح کرده است. در ۲۰ دسامبر ۱۸۶۰، کنوانسیون جدایی به جدایی کارولینای جنوبی از اتحادیه رای داد. به عنوان اولین ایالتی که این کار را انجام داد، آنها همچنین اعلامیه علل فوری را صادر کردند که در آن تصمیم او برای جدایی از شرکت از ایالت های خواهر سابقش توضیح داده شد. با مصالحه میسوری در سال ۱۸۲۰، دفاع از برده داری، بیش از تعرفه ها یا حقوق ایالت ها، اصلی ترین عامل در ایجاد بخشی در کارولینای جنوبی بود. کنوانسیون جدایی اعلام کرد:
ما تأیید می کنیم که این اهداف که این دولت برای آن تأسیس شده بود شکست خورده است و خود دولت نیز با اقدامات دولتهای غیر برده دار آنها را مخرب کرده است. این کشورها حق تصمیم گیری در مورد مناسب بودن نهادهای داخلی ما را بر عهده گرفته اند. و حق مالکیت تأسیس شده در پانزده ایالت را که توسط قانون اساسی به رسمیت شناخته شده است، نفی کرده اند. آنها نهاد برده داری را گناهکار دانسته اند. آنها اجازه برقراری آشکار جوامعی را در اختیار خود قرار داده اند که هدف آنها اخلال در آرامش و تخریب اموال شهروندان سایر کشورها است. آنها هزاران برده ما را تشویق و کمک کرده اند تا خانه های خود را ترک کنند. و کسانی که باقی مانده اند، توسط فرستادگان، کتابها و تصاویر به شورش خشونت آمیز تحریک شده اند.
