چارلز مینگس جونیور ( به انگلیسی: . Charles Mingus Jr ) ( ۲۲ آوریل ۱۹۲۲ – ۵ ژانویه ۱۹۷۹ ) همچنین ملقب به چارلی مینگس آهنگ ساز، رهبر گروه و نوازندهٔ باس و گاه پیانو در سبک جز و اهل آمریکا است. او همچنین برای فعالیت های اجتماعی اش در زمینهٔ عدالت نژادی مشهور است.
او همواره یکی از بهترین آهنگ سازان و همچنین نوازندگان جز به شمار می رود و بسیاری از آلبوم های او بین بهترین آلبوم های تاریخ جز رده بندی می شوند. بایگانی شده در ۲ مارس ۲۰۰۷ توسط Wayback Machine
با وجود اخلاق تندی که او در برخورد با اعضای گروه از خود نشان می داد، نوازندگان ارزشمندی در گروه او تربیت شدند. برخورد تند او با اعضای گروه را گهگاه به جثهٔ عظیم او نسبت می دهند. مهم تر از آن اینست که او بسیار نسبت به نوازندگی اعضای گروهش حساس بود و این به سیاق خاص موسیقایی مینگس مربوط می شود. سیاقی که در آن بر خلاف اکثر موسیقیدانان جز ( حداقل معاصران او ) تأکید بر ملودی و همخوانی نواهای مختلف در گروه بود. بداهه نوازی در گروه او بر همین اساس است و به سبک جز نیواورلان مشابهت دارد از آنجا که در آن به هماهنگی تکنواز و گروه بسیار بها داده می شود. آهنگ های مینگس با وجود ملودیک بودن، معمولاً در سبک آوانگارد جز رده بندی می شوند و این بخاطر ساختار پیچیدهٔ آهنگ سازی و ترکیب بندی کارهای او است. به طور خلاصه، صدای گروه او کاملاً مجزا از تمامی دیگر نوازندگان جز است و احتمالاً به همین خاطر است که با وجود جایگاه مهم اش در موسیقی، اکثر آهنگ های او دوباره نوازی نمی شوند که پدیده ای منحصربه فرد در موسیقی جز است.
معمولاً مینگس را با دوک الینگتن مقایسه می کنند. به طوری که می توان گفت موسیقی او بعد از موسیقی کلیسایی سیاهان بیش از همه متأثر از کارهای دوک∗ است. مینگس در جوانی برای مدت کوتاهی در گروه دوک الینگتن نواخت اما به علت اخلاق تند از گروه اخراج شد. او که پدیدهٔ کنترباس در آن زمان به شمار می رفت، همچنین با لویی آرمسترانگ، لاینل همپتتن، آسکار پیترسن، دیزی گلیسپی، چارلی پارکر، باد پاول و مکس روچ به عنوان نوازنده و برخی مواقع آهنگ ساز همکاری کرد.
از اواسط دهه ۵۰ او اکثراً به عنوان رهبر گروه هایی با حدود ۸–۱۰ نفر به ضبط می پرداخت و از نوازندگانی متغیر در گروهش استفاده می کرد که در میان آنها می توان از اریک دلفی و رنالد کیرک و بوکر اروین نامبرد. از آلبوم های مهم او در این دوران می توان به مینگوس اه اوم∗ ( ۱۹۵۹ - آلبومی زیبا و ادای احترامی به بزرگان جز ) ، چارلز مینگوس ارائه می دهد چارلز مینگوس را∗ ( ۱۹۶۰ و نزدیک به سبک فری جز ) ، قدیس سیه و بانوی گناهکار ∗ ( ۱۹۶۳ و یکی از بزرگ ترین رهاوردهای جز از لحاظ ارکستراسیون [ پیوند مرده] ) نام برد.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفاو همواره یکی از بهترین آهنگ سازان و همچنین نوازندگان جز به شمار می رود و بسیاری از آلبوم های او بین بهترین آلبوم های تاریخ جز رده بندی می شوند. بایگانی شده در ۲ مارس ۲۰۰۷ توسط Wayback Machine
با وجود اخلاق تندی که او در برخورد با اعضای گروه از خود نشان می داد، نوازندگان ارزشمندی در گروه او تربیت شدند. برخورد تند او با اعضای گروه را گهگاه به جثهٔ عظیم او نسبت می دهند. مهم تر از آن اینست که او بسیار نسبت به نوازندگی اعضای گروهش حساس بود و این به سیاق خاص موسیقایی مینگس مربوط می شود. سیاقی که در آن بر خلاف اکثر موسیقیدانان جز ( حداقل معاصران او ) تأکید بر ملودی و همخوانی نواهای مختلف در گروه بود. بداهه نوازی در گروه او بر همین اساس است و به سبک جز نیواورلان مشابهت دارد از آنجا که در آن به هماهنگی تکنواز و گروه بسیار بها داده می شود. آهنگ های مینگس با وجود ملودیک بودن، معمولاً در سبک آوانگارد جز رده بندی می شوند و این بخاطر ساختار پیچیدهٔ آهنگ سازی و ترکیب بندی کارهای او است. به طور خلاصه، صدای گروه او کاملاً مجزا از تمامی دیگر نوازندگان جز است و احتمالاً به همین خاطر است که با وجود جایگاه مهم اش در موسیقی، اکثر آهنگ های او دوباره نوازی نمی شوند که پدیده ای منحصربه فرد در موسیقی جز است.
معمولاً مینگس را با دوک الینگتن مقایسه می کنند. به طوری که می توان گفت موسیقی او بعد از موسیقی کلیسایی سیاهان بیش از همه متأثر از کارهای دوک∗ است. مینگس در جوانی برای مدت کوتاهی در گروه دوک الینگتن نواخت اما به علت اخلاق تند از گروه اخراج شد. او که پدیدهٔ کنترباس در آن زمان به شمار می رفت، همچنین با لویی آرمسترانگ، لاینل همپتتن، آسکار پیترسن، دیزی گلیسپی، چارلی پارکر، باد پاول و مکس روچ به عنوان نوازنده و برخی مواقع آهنگ ساز همکاری کرد.
از اواسط دهه ۵۰ او اکثراً به عنوان رهبر گروه هایی با حدود ۸–۱۰ نفر به ضبط می پرداخت و از نوازندگانی متغیر در گروهش استفاده می کرد که در میان آنها می توان از اریک دلفی و رنالد کیرک و بوکر اروین نامبرد. از آلبوم های مهم او در این دوران می توان به مینگوس اه اوم∗ ( ۱۹۵۹ - آلبومی زیبا و ادای احترامی به بزرگان جز ) ، چارلز مینگوس ارائه می دهد چارلز مینگوس را∗ ( ۱۹۶۰ و نزدیک به سبک فری جز ) ، قدیس سیه و بانوی گناهکار ∗ ( ۱۹۶۳ و یکی از بزرگ ترین رهاوردهای جز از لحاظ ارکستراسیون [ پیوند مرده] ) نام برد.
wiki: چارلز مینگس