چابک خیزی

لغت نامه دهخدا

چابک خیزی. [ ب ُ ] ( حامص مرکب ) تندی. تیزی. عمل اشخاصی که سبک خیزند :
دست حفظت بهر چابک خیزی و بربستگی
بر میان شعله بربندد نطاق از برگ کاه.
عرفی ( از بهار عجم ).

فرهنگ فارسی

تندی ٠ تیزی . عمل اشخاصی که سبک خیزند

پیشنهاد کاربران

بپرس