/chaaooshi/ آوازی است که در مشایعبت یا استقبال از زائران خوانده می شودبیشتر فرهنگهای فارسی چاووش را کلمه ایی ترکی دانسته و از آن به عنوان نقیب لشگر و کسی که پیشاپیش قافله و یا دسته ای از زوار حرکت کرده و آواز بخواند، معنی نموده انداین که این واژه چگونه و در چه تاریخی وارد زبان فارسی گردیده و مورد استعمال قرار گرفت روشن نیستاما آیین مربوط به این آواز به خاطر پیوند آن با سنن شیعی تاریخ تقریبی آن را با پیدایش و رواج آیین های مربوط به شیعیان مرتبط می سازدتحقیقات نشان می دهد که تقریبا در کلیه ی مناطق شیعه نشین کشور این آیین به شکل گسترده یی مورد استفاده قرار می گیردموسیقی چاووشی نیز مانند اشعار آن تقریبا در همه نواحی مازندران دارای فرم و مایگی واحد استدر برخی از نواحی غرب این استان گونه هایی از چاووشی تحت تاثیر چاوورشی خوانی و شهادت خوانی رودبار بنه ی لاهیجان نیز شنیده شده استاین آواز از موسیقی ردیفی اخذ شده است، از همین رو به طور کامل در انطباق با موسیقی سنتی و به اصطلاح دستگاهی استشاید موسیقی چاووشی از انواع نادر موسیقی مذهبی در مازندران باشد که به هیچ وجه تحت تاثیر موسیقی بومی این منطقه قرار نگرفته استنمونه اشعار چااوشی: هرکه دارد هوس کرببلا بسم الله هرکه باشد زپی شیر خدا بسم الله
