پیکاسو، پابلو (۱۸۸۱ـ۱۹۷۳)(Picasso, Pablo)
پیکاسو، پابلو
پیکاسو، پابلو
هنرمند اسپانیایی. بیشتر در فرانسه هنرآفرینی کرد. از نوآورترین و پرکارترین هنرمندان قرن ۲۰ بود. دو دورۀ آغازین کارش، مشهور به دورۀ آبی (۱۹۰۱ـ۱۹۰۴)، و دورۀ صورتی (۱۹۰۵ـ۱۹۰۶)، به نقاشی انقلابی دوشیزگان آوینیون (۱۹۰۷؛ موزۀ هنر مدرن نیویورک) انجامید که راه را برای کوبیسم هموار کرد. در اوایل دهۀ ۱۹۲۰، از سرآمدان جنبش سوررئالیسم به شمار می رفت. از دهۀ ۱۹۳۰ با مجسمه سازی، سفالگری، و گرافیک طبع آزمایی کرد. از پرآوازه ترین نقاشی هایش گرنیکا (۱۹۳۷؛ موزۀ رِینا سوفیا، مادرید) درخور ذکر است که تصویری است دربارۀ بمباران غیرنظامیان در جنگ داخلی اسپانیا. شماری از نقاشی ها، ازجمله پنجرۀ گشوده بر خیابان پنتی یور (۱۹۲۰)، و چاپنقش ها، و نیز مجسمه ای برنزی از او با نام میمون و فرزندش (۱۹۵۱) در موزۀ هنرهای معاصر تهران نگهداری می شوند. پیکاسو در ۱۹۰۰ به پاریس رفت، و از ۱۹۰۴ در آن شهر ماندگار شد. در آغاز همچون دگا و تولوز لوترک بر مضامین اجتماعی تمرکز داشت، اما بین سال های ۱۹۰۱ و ۱۹۰۴، اتودهای ساده ای از بدن انسان تهیه کرد که رنگِ غالبْ در آن ها آبی بود (دورۀ آبی). سپس نقاشی هایی از سیرک پدید آورد، که ظرافت و رنگ آمیزی متنوع تری داشتند (دورۀ صورتی، ۱۹۰۵ـ۱۹۰۶). پس از آن، دگرگونیِ دوران سازی در هنرش رخ داد، و بین ۱۹۰۷ و ۱۹۰۹ همراه با ژرژ براک، سبک کوبیسم را بر شالوده ای مرکب از آثار سزان، مجسمه های افریقایی، و هنر بدوی پی افکند. دوشیزگان آوینیون (۱۹۰۷) سرآغاز کوبیسمی است که پیکاسو تا ۱۹۱۴ پیرو آن باقی ماند. همچون براک دو مرحلۀ کوبیسم «تحلیلی» (ساختار در عمق) و کوبیسم «ترکیبی» (با جلوۀ تزیینی و دوبعدی) را پشت سر گذاشت. وجهی از تابلوهای کوبیستی اش از نقش اشیا (۱۹۱۲ـ۱۹۱۴)، استفاده از کُلاژ بود. از ۱۹۲۰ـ۱۹۲۴ به نوعی نئوکلاسی سیسم رجعت کرد، که در نقاشی ها و باسمه های تیزابی فاقد جزئیاتش از مضامین کلاسیک، نمود یافت. با دیاگیلف آشنا شد و شماری از صحنه های باله را برای او طراحی کرد (۱۹۱۷ـ۱۹۲۷). دورۀ خلاقانۀ دیگری از هنرش حدود ۱۹۲۵ آغاز شد، و با ظهور سوررئالیسم تقارن یافت. تصویر گاو، نشانۀ دیرینۀ کشمکش و مصیبت در فرهنگ اسپانیایی، به تدریج در نقاشی ها و باسمه های تیزابی اش تجلّی یافتند؛ وگرنیکا، که آن را در ۱۹۳۷ درخلال جنگ داخلی اسپانیا نقاشی کرد، گفتار تصویری خشماگینی بود دربارۀ واقعۀ اسفبار بمباران غیرنظامیان، که در آن این نماد را به کار گرفت. در آثار بعدی اش آزادانه از سبک و وسیله ای به سبک و وسیلۀ دیگری رو آورد، و همه را با آزادی و مهارت شگفت آوری به کار بُرد. پیکاسو فرزند نقاش و طراحی با نام خوزه روئیس بلاسکو بود، اما نام خانوادگی مادرش ماریا پیکاسو را بر خود نهاد. از خردسالی نزد پدرش به نقاشی و طراحی پرداخت و با هنرمندان و ادیبان بارسلون معاشر شد. ۱۹ساله بود که به پاریس رفت. پیکاسو مجسمه هایی فلزی ساخت، سفالگری کرد (از ۱۹۴۶ در ویلوریس نزدیک آنتیب)، و انبوهی چاپنقش، باسمۀ تیزابی، چاپنقش سنگی، و چاپنقش تیزابی سایه دار پدید آورد. کارهای گرافیکی اش، از برجسته ترین دستاوردهای اویند، و آثاری همچون تصویرهایی برای کتاب های اووید و بالزاک، باسمه های تیزابی مینوتور، و چاپنقش های تیزابیِ سایه دار با نامتاریخ طبیعی بوفون (۱۹۴۲) را دربر می گیرند. مهارت حیرت انگیز پیکاسو در ۱۸۰ طراحی اش «از نقاش و مدل» مشهود است (۱۹۵۳ـ۱۹۵۴). فیلمی که او را درحال کار نشان می دهد، حکایت از خستگی ناپذیر ی اش دارد. پیکاسو بر روند کلی هنر مدرن تأثیری عمیق نهاد؛ هیچ هنرمندی از مکتب پاریس پس از پیکاسو نتوانست نفوذ جهانی او را پیدا کند، اگرچه هنر غیرشکل نمای امروزی، منابع الهام دیگری یافته است. نقاشی های پیکاسو در بسیاری از نگارخانه های ملی و مجموعه های خصوصی جهان پراکنده اند. در ۲۰۰۴ پرده ای از او با نام پسری با پیپ به مبلغ ۱۰۴میلیون دلار به فروش رسید.
پیکاسو، پابلو
پیکاسو، پابلو
هنرمند اسپانیایی. بیشتر در فرانسه هنرآفرینی کرد. از نوآورترین و پرکارترین هنرمندان قرن ۲۰ بود. دو دورۀ آغازین کارش، مشهور به دورۀ آبی (۱۹۰۱ـ۱۹۰۴)، و دورۀ صورتی (۱۹۰۵ـ۱۹۰۶)، به نقاشی انقلابی دوشیزگان آوینیون (۱۹۰۷؛ موزۀ هنر مدرن نیویورک) انجامید که راه را برای کوبیسم هموار کرد. در اوایل دهۀ ۱۹۲۰، از سرآمدان جنبش سوررئالیسم به شمار می رفت. از دهۀ ۱۹۳۰ با مجسمه سازی، سفالگری، و گرافیک طبع آزمایی کرد. از پرآوازه ترین نقاشی هایش گرنیکا (۱۹۳۷؛ موزۀ رِینا سوفیا، مادرید) درخور ذکر است که تصویری است دربارۀ بمباران غیرنظامیان در جنگ داخلی اسپانیا. شماری از نقاشی ها، ازجمله پنجرۀ گشوده بر خیابان پنتی یور (۱۹۲۰)، و چاپنقش ها، و نیز مجسمه ای برنزی از او با نام میمون و فرزندش (۱۹۵۱) در موزۀ هنرهای معاصر تهران نگهداری می شوند. پیکاسو در ۱۹۰۰ به پاریس رفت، و از ۱۹۰۴ در آن شهر ماندگار شد. در آغاز همچون دگا و تولوز لوترک بر مضامین اجتماعی تمرکز داشت، اما بین سال های ۱۹۰۱ و ۱۹۰۴، اتودهای ساده ای از بدن انسان تهیه کرد که رنگِ غالبْ در آن ها آبی بود (دورۀ آبی). سپس نقاشی هایی از سیرک پدید آورد، که ظرافت و رنگ آمیزی متنوع تری داشتند (دورۀ صورتی، ۱۹۰۵ـ۱۹۰۶). پس از آن، دگرگونیِ دوران سازی در هنرش رخ داد، و بین ۱۹۰۷ و ۱۹۰۹ همراه با ژرژ براک، سبک کوبیسم را بر شالوده ای مرکب از آثار سزان، مجسمه های افریقایی، و هنر بدوی پی افکند. دوشیزگان آوینیون (۱۹۰۷) سرآغاز کوبیسمی است که پیکاسو تا ۱۹۱۴ پیرو آن باقی ماند. همچون براک دو مرحلۀ کوبیسم «تحلیلی» (ساختار در عمق) و کوبیسم «ترکیبی» (با جلوۀ تزیینی و دوبعدی) را پشت سر گذاشت. وجهی از تابلوهای کوبیستی اش از نقش اشیا (۱۹۱۲ـ۱۹۱۴)، استفاده از کُلاژ بود. از ۱۹۲۰ـ۱۹۲۴ به نوعی نئوکلاسی سیسم رجعت کرد، که در نقاشی ها و باسمه های تیزابی فاقد جزئیاتش از مضامین کلاسیک، نمود یافت. با دیاگیلف آشنا شد و شماری از صحنه های باله را برای او طراحی کرد (۱۹۱۷ـ۱۹۲۷). دورۀ خلاقانۀ دیگری از هنرش حدود ۱۹۲۵ آغاز شد، و با ظهور سوررئالیسم تقارن یافت. تصویر گاو، نشانۀ دیرینۀ کشمکش و مصیبت در فرهنگ اسپانیایی، به تدریج در نقاشی ها و باسمه های تیزابی اش تجلّی یافتند؛ وگرنیکا، که آن را در ۱۹۳۷ درخلال جنگ داخلی اسپانیا نقاشی کرد، گفتار تصویری خشماگینی بود دربارۀ واقعۀ اسفبار بمباران غیرنظامیان، که در آن این نماد را به کار گرفت. در آثار بعدی اش آزادانه از سبک و وسیله ای به سبک و وسیلۀ دیگری رو آورد، و همه را با آزادی و مهارت شگفت آوری به کار بُرد. پیکاسو فرزند نقاش و طراحی با نام خوزه روئیس بلاسکو بود، اما نام خانوادگی مادرش ماریا پیکاسو را بر خود نهاد. از خردسالی نزد پدرش به نقاشی و طراحی پرداخت و با هنرمندان و ادیبان بارسلون معاشر شد. ۱۹ساله بود که به پاریس رفت. پیکاسو مجسمه هایی فلزی ساخت، سفالگری کرد (از ۱۹۴۶ در ویلوریس نزدیک آنتیب)، و انبوهی چاپنقش، باسمۀ تیزابی، چاپنقش سنگی، و چاپنقش تیزابی سایه دار پدید آورد. کارهای گرافیکی اش، از برجسته ترین دستاوردهای اویند، و آثاری همچون تصویرهایی برای کتاب های اووید و بالزاک، باسمه های تیزابی مینوتور، و چاپنقش های تیزابیِ سایه دار با نامتاریخ طبیعی بوفون (۱۹۴۲) را دربر می گیرند. مهارت حیرت انگیز پیکاسو در ۱۸۰ طراحی اش «از نقاش و مدل» مشهود است (۱۹۵۳ـ۱۹۵۴). فیلمی که او را درحال کار نشان می دهد، حکایت از خستگی ناپذیر ی اش دارد. پیکاسو بر روند کلی هنر مدرن تأثیری عمیق نهاد؛ هیچ هنرمندی از مکتب پاریس پس از پیکاسو نتوانست نفوذ جهانی او را پیدا کند، اگرچه هنر غیرشکل نمای امروزی، منابع الهام دیگری یافته است. نقاشی های پیکاسو در بسیاری از نگارخانه های ملی و مجموعه های خصوصی جهان پراکنده اند. در ۲۰۰۴ پرده ای از او با نام پسری با پیپ به مبلغ ۱۰۴میلیون دلار به فروش رسید.
wikijoo: پیکاسو،_پابلو_(۱۸۸۱ـ۱۹۷۳)