بدان تا بباید بدین روی کوه
نپیچاند از ما گروهاگروه.
فردوسی.
بپیچاند آنرا که خود پرورداگر بیهش است و اگر با خرد.
فردوسی.
نه کوشیدنی کان تن آرد برنج روان را بپیچانی از آز و گنج.
فردوسی.
مکش مرمرا کت سرانجام کاربپیچاند از خون من روزگار.
فردوسی.
بپیچاند آنرا که بیشی کندوگر چند بیشی ز پیشی کند.
فردوسی.
کارم همه بخت بد بپیچانددر کام زبان همی چه پیچانم.
مسعودسعد.
اندیشه مکن بکارها در بسیارکاندیشه بسیار بپیچاندکار.
مسعودسعد.
رجل ٌ کث ؛ مرد... پیچان ریش. عقص ؛ پیچان گردانیدن شاخ گوسفند. ( منتهی الارب ).- سر پیچاندن از ؛ از طاعت بدر رفتن. عاصی شدن بر. گردن ننهادن. تمرد کردن :
نیابی جز این نیز پیغام من
وگر سر بپیچانی از کام من.
فردوسی.
بیاید بنزد تو ای پرهنرمپیچان ز گفتار او هیچ سر.
فردوسی.
- سر کسی را پیچاندن ؛ وی رابوعده دروغ فریفتن. او را بدفعالوفت فریب دادن.- پیچاندن دل ؛ مضطرب ساختن. مشوش گردانیدن :
بکوشد مگر دل بپیچاندم
ببیشی لشکر بترساندم.
فردوسی.
- پیچاندن سخن ؛ منحرف ساختن. بعمدا بر وجهی نه راست ادا کردن. در کش و قوس افکندن.