پیونگ یانگ[ ۷] [ ۸] [ ۹] پایتخت و بزرگترین شهر کره شمالی است که گاهی با عنوان «پایتخت انقلاب» نامیده می شود. [ ۱۰] پیونگ یانگ بر روی دهانه رود ته دونگ در حدود ۱۰۹ کیلومتری ( ۶۸ مایل ) دریای زرد واقع شده است. طبق سرشماری نفوس سال ۲۰۰۸، جمعیت آن ۳٬۲۵۵٬۲۸۸ نفر است. [ ۱۱] پیونگ یانگ شهری خودگردان است و وضعیتی برابر با سایر استان های کره شمالی دارد.
متروی پیونگ یانگ در سال ۱۹۷۳ تأسیس شده و هم اکنون دارای ۲ خط و ۱۶ ایستگاه می باشد.
این شهر در کنار رودخانه تائدونگ قرار گرفته و جمعیت آن ۳٫۸ میلیون ( در سال ۲۰۰۳ ) گزارش شده است. هرچند جمعیت این شهر به طور رسمی اعلام نشده است.
پیونگ یانگ در سال ۴۲۷ میلادی تا سال ۶۶۸ میلادی به عنوان پایتخت گوگوریو انتخاب شد.
در سال ۱۹۵۵، باستان شناسان شواهدی از خانه های ماقبل تاریخ را در یک روستای باستانی بزرگ در منطقه پیونگ یانگ، به نام کومتان - نی، که قدمت آن به دوره های سفال جولمون و مومون می رسد، کاوش کردند. طبق تاریخ نگاری های کره ای که از قرن سیزدهم سامگوک یوسا آغاز می شود، کره شمالی پیونگ یانگ را با شهر اساطیری "اسدال" یا وانگگئوم - سونگ، پایتخت هزاره دوم پیش از میلاد گوجوسون ( "چوسون قدیمی" ) مرتبط می دانند.
مورخان این ادعا را انکار می کنند زیرا آثار تاریخ نگاری چینی قبلی مانند شیجی، به یک «چوسون» بسیار دیرتر اشاره کرده اند. بنابراین ممکن است کره شمالی به دلیل استفاده از تبلیغات، ارتباط بین این دو را اعلام کرده باشد.
پیونگ یانگ در سال ۱۱۲۲ قبل از میلاد در محل پایتخت پادشاه افسانه ای دانگون تاسیس شد. وانگ گئوم - سئونگ، که در محل پیونگ یانگ بود، از سال ۱۹۴ تا ۱۰۸ قبل از میلاد پایتخت گوجوسون شد. در فتح گوجوسون توسط هان در ۱۰۸ قبل از میلاد سقوط کرد. امپراتور وو هان دستور داد چهار فرماندهی تشکیل شود که فرماندهی للانگ در مرکز قرار داشت و پایتخت آن به نام "جوزون" ( 朝鮮縣، 조선현 ) در محل پیونگ یانگ تأسیس شد. به نظر می رسد چندین یافته باستان شناسی از اواخر دوره هان شرقی ( ۲۰ - ۲۲۰ پس از میلاد ) در منطقه پیونگ یانگ نشان می دهد که نیروهای هان بعداً حملات کوتاهی را در اطراف این بخش ها انجام دادند.
در اوایل دوره سه پادشاهی کره، منطقه اطراف شهر نانگلانگ نامیده می شد. به عنوان پایتخت نانگلانگ ( 낙랑국؛ 樂浪國 ) ، پیونگ یانگ پس از نابودی فرماندهی للانگ توسط گوگوریو در حال گسترش در سال ۳۱۳، یک پایگاه مهم تجاری و فرهنگی باقی ماند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفمتروی پیونگ یانگ در سال ۱۹۷۳ تأسیس شده و هم اکنون دارای ۲ خط و ۱۶ ایستگاه می باشد.
این شهر در کنار رودخانه تائدونگ قرار گرفته و جمعیت آن ۳٫۸ میلیون ( در سال ۲۰۰۳ ) گزارش شده است. هرچند جمعیت این شهر به طور رسمی اعلام نشده است.
پیونگ یانگ در سال ۴۲۷ میلادی تا سال ۶۶۸ میلادی به عنوان پایتخت گوگوریو انتخاب شد.
در سال ۱۹۵۵، باستان شناسان شواهدی از خانه های ماقبل تاریخ را در یک روستای باستانی بزرگ در منطقه پیونگ یانگ، به نام کومتان - نی، که قدمت آن به دوره های سفال جولمون و مومون می رسد، کاوش کردند. طبق تاریخ نگاری های کره ای که از قرن سیزدهم سامگوک یوسا آغاز می شود، کره شمالی پیونگ یانگ را با شهر اساطیری "اسدال" یا وانگگئوم - سونگ، پایتخت هزاره دوم پیش از میلاد گوجوسون ( "چوسون قدیمی" ) مرتبط می دانند.
مورخان این ادعا را انکار می کنند زیرا آثار تاریخ نگاری چینی قبلی مانند شیجی، به یک «چوسون» بسیار دیرتر اشاره کرده اند. بنابراین ممکن است کره شمالی به دلیل استفاده از تبلیغات، ارتباط بین این دو را اعلام کرده باشد.
پیونگ یانگ در سال ۱۱۲۲ قبل از میلاد در محل پایتخت پادشاه افسانه ای دانگون تاسیس شد. وانگ گئوم - سئونگ، که در محل پیونگ یانگ بود، از سال ۱۹۴ تا ۱۰۸ قبل از میلاد پایتخت گوجوسون شد. در فتح گوجوسون توسط هان در ۱۰۸ قبل از میلاد سقوط کرد. امپراتور وو هان دستور داد چهار فرماندهی تشکیل شود که فرماندهی للانگ در مرکز قرار داشت و پایتخت آن به نام "جوزون" ( 朝鮮縣، 조선현 ) در محل پیونگ یانگ تأسیس شد. به نظر می رسد چندین یافته باستان شناسی از اواخر دوره هان شرقی ( ۲۰ - ۲۲۰ پس از میلاد ) در منطقه پیونگ یانگ نشان می دهد که نیروهای هان بعداً حملات کوتاهی را در اطراف این بخش ها انجام دادند.
در اوایل دوره سه پادشاهی کره، منطقه اطراف شهر نانگلانگ نامیده می شد. به عنوان پایتخت نانگلانگ ( 낙랑국؛ 樂浪國 ) ، پیونگ یانگ پس از نابودی فرماندهی للانگ توسط گوگوریو در حال گسترش در سال ۳۱۳، یک پایگاه مهم تجاری و فرهنگی باقی ماند.
wiki: پیونگ یانگ