پیوس دوازدهم

در سال ۱۹۳۹ و با مرگ پیوس یازدهم، کاردینال یوجین پاچلی به عنوان پاپ برگزیده شد. این در حالی بود که سخت گیری علیه یهودیان آغاز شده بود. در همان دوران کلیسای کاتولیک برای نزدیک ۳۰۰۰ یهودی اروپایی روادیدی ورود به برزیل را صادر کرد؛ به شرط آن که آن ها غسل تعمید داده شده و مسیحی شوند. نزدیک دو سوم از این گروه پس از ورود به برزیل دوباره به آئین یهودی بازگشتند و این رویداد، جنجال فراوانی بر پا کرد.
در بهار سال ۱۹۴۰ ربی اسحق هرزوق؛ خاخام اعظم یهودیان فلسطین در نامه ای از پاپ پیوس خواست تا به پشتیبانی از یهودیان اسپانیا که به آلمان بازگردانده می شدند بپردازد. اما پاپ با استدلال این که در امور سیاسی دخالت نمی کند سکوت کرد. ربی اسحق چندبار دیگر درخواست خود را تکرار کرد اما هیچ پاسخی از واتیکان دریافت نکرد. پاپ همچنان در برابر درخواست سفیر ویژه آمریکا در سال ۱۹۴۱ دربارهٔ محکوم کردن قساوت و بی رحمی آلمان نازی موضعی مشابه گرفت که «بیطرفی ما اقتضا می کند که سکوت کنیم».
در سال ۱۹۴۱ در پاسخ به پرسش مارشال فرانسوی که از او دربارهٔ قوانین ضد یهود پرسیده بود گفت: نژادپرستی در کل محکوم است اما ما از قوانین سرپیچی نمی کنیم و آن را مطرود نمی شماریم.
در اوت ۱۹۴۲ زمانی که بیش از ۲۰۰ هزار یهودی اوکراینی کشته شدند اسقف اعظم اوکراین نامه ای به پاپ پیوس نوشت و از او خواست که رژیم آلمان را محکوم کند. پاپ در پاسخ به او آیاتی از انجیل را نوشت و او را به صبر بر مصائب همراه با شکیبایی و طمانینه دعوت کرد. گروه ها و شخصیت های بسیاری از پاپ خواستند که خشونت نازی ها را محکوم کند اما او همچنان خودداری می کرد. تا آن که در دسامبر ۱۹۴۲ در بیانیه ای، به طور کلی خشونت و افراطی گری را نفی کرد.