پیواژ

افزاید و همچنین نیاز ما را به وام واژگان اندک و ناچیز می سازد . این دلیل نمی شود که بی هنجارانه هر فعلی را از پارسی میانه به زبان کنونی مان در بیاوریم و بکار ببریم. برای این کار راه و روشی هست. حتی زمانی که یک فعل شایسته ی پیدا کردیم، تنها پس از گرداندن دیسه ی ان می توانیم ان را به زبان کنونی مان دراوریم و از ان بهره ببریم. گفته باشد که برخی فعل ها از زمانه ی پارسی میانه تا کنون دچار هیچ دگرگونی نشدند یا دچار اندکی شدند و نویسنده باید در زمینه ی زبان شناختی و دیسه شناختیِ واژگان به اندازه ای اموخته باشد که بتواند واژگانی را که نیازمند دگردیس شدن هستند از انهای که چنین نیازی ندارند، بازداند و بازشناسد.