پیوازیدن

جناب ژاسپ معنای این واژه را به درستی ذکر کردند. در پارسی میانه واژه ی پیواز بمعنای پاسخ بکار می رفته، و مرکب است از پیشوند پی و ستاک واز که بن کنونی فعل واختن بوده، ولی چون ما امروزه وازه را واژه می خوانیم، بهتر است برای حفظ هماهنگی و سازگاری دیسه ای، از ریخت 'پیواژ' استفاده کنیم، نه پیواز. از این رو، مصدر این فعل پیواژیدن خواهد بود. همچنین، اگر بخواهیم فعل واختن را احیا کنیم، بهتر است ان را با بن کنونی واژ بکار بریم، نه واز.
... [مشاهده متن کامل]

پاسخ دادن