پیمایش الوبیره

پیمایش آلوبیره. پیمایش آلوبیره ( انگلیسی: Alcubierre drive ) یک نظریه تاب پیمایی است که طبق آن یک فضاپیما می تواند با انقباض فضای جلوی خود و انبساط فضای پشت آن، به سفری سریعتر از نور دست یابد البته با فرض اینکه بتوان یک میدان چگالی انرژی کمتر از خلاء ( یعنی جرم منفی ) ایجاد کرد. [ ۱] [ ۲] پیمایش آلوبیره توسط فیزیکدان نظری میگل آلوبیره در سال ۱۹۹۴ بر اساس حل معادلات میدان انیشتین مطرح شد. از آنجایی که این راه حل ها تانسور متریک هستند، پیمایش آلوبیره به عنوان متریک آلوبیره نیز شناخته می شود.
اجسام نمی توانند در فضازمان عادی به اندازه سرعت نور شتاب بگیرند؛ در عوض، پیمایش آلوبیره فضای اطراف یک جسم را جابه جا می کند تا جسم سریع تر از نور در فضای معمولی بدون نقض قوانین فیزیکی به مقصد برسد. [ ۳]
اگرچه متریک ارائه شده توسط آلوبیره با معادلات میدان انیشتین سازگار است، اما ساخت چنین پیمایشی لزوماً امکان پذیر نیست. سازوکار پیشنهادی پیمایش آلوبیره دلالت بر استفاده از چگالی انرژی منفی و در نتیجه نیازمند ماده بیگانه ( Exotic Matter ) یا دستکاری انرژی تاریک دارد. [ ۴] اگر ماده بیگانه با خواص درست وجود نداشته باشد، امکان ساخت چنین پیمایشی وجود ندارد. با این حال، آلوبیره در پایان مقاله اصلی خود[ ۵] ( به دنبال استدلالی که توسط فیزیکدانان در تجزیه و تحلیل کرمچاله های قابل عبور[ ۶] [ ۷] ایجاد شد ) استدلال کرد که خلاء کازیمیر بین صفحات موازی می تواند نیاز انرژی منفی را برای پیمایش آلوبیره را برآورده کند.
مسئله دیگر این است که، اگرچه متریک آلوبیره با معادلات اینشتین سازگار است، اما نسبیت عام با مکانیک کوانتومی جمعیت پیدا نمی کند. برخی از فیزیکدانان استدلال هایی ارائه کرده اند که بیان کننده این است که نظریه گرانش کوانتومی ( که هر دو نظریه را در بر می گیرد ) راه حل هایی را در نسبیت عام که امکان سفر در زمان به عقب را فراهم می کنند را حذف می کند ( به حدس حفاظت گاهشماری مراجعه کنید ) و بنابراین پیمایش آلوبیره را نامعتبر می کند.