پیمان کنترل تسلیحات در کف دریا یا به طور خلاصه پیمان کف دریا که در گذشته به نام پیمان منع استقرار جنگ افزارهای هسته ای و دیگر جنگ افزارهای کشتار جمعی در بستر دریا و اقیانوس و خاک زیر آن یک معاهده چند جانبه بین آمریکا، اتحاد جماهیر سوسیالیستی شوروی ( روسیه امروزی ) ، بریتانیا و ۹۱ کشور دیگر است که هر گونه استقرار جنگ افزار هسته ای یا سلاح کشتارجمعی در کف اقیانوس یا دریا را در فاصله بیش از ۱۲ مایل یا ۲۲/۲ کیلومتر از ساحل منع می کند. مفاد این پیمان به امضا کنندگان، این امکان را می دهد که به تمام فعالیت های کف دریا در فاصله بیش از ۱۲ مایل یا ۲/۲۲ کیلومتر از ساحل برای اطمینان از تعهدشان نظارت کنند.
... [مشاهده متن کامل]
مانند پیمان نامه جنوبگان، پیمان فضایی ماورای جو و ناحیه بدون جنگ افزار هسته ای، این پیمان با هدف پیشگیری از ایجاد مناقشه بین المللی بر سر استفاده از جنگ افزار هسته ای و جلوگیری از استقرار آن در جایی که قبلاً وجود نداشته پیشنهاد شد. دستیابی به توافقی برای کنترل کف دریا دشوارتر از سه توافق دیگر بود.
در دهه ۱۹۶۰ پیشرفت های دانش اقیانوس نگاری و علاقه شدید به منابع طبیعی دست نخورده زیر آن، نگرانی هایی را در مورد نبود یک آیین نامه مشخص و آغاز درگیری ایجاد کرد. هم زمان در جامعه بین المللی نگرانی هایی نیز در مورد احتمال استفاده از کف دریا به عنوان محل جدیدی برای استقرار جنگ افزارهای نظامی یا هسته ای ایجاد شد.
با پیگیری و پذیرش یک طرح پیشنهادی در شورای امنیت سازمان ملل متحد توسط نماینده مالت در آگوست ۱۹۶۷، مجمع عمومی سازمان ملل متحد در ۱۸ دسامبر همان سال کمیته ویژه ای را برای بررسی راه های حفظ کف دریا برای اهداف صلح آمیز تشکیل داد. هدف از تشکیل این کمیته اطمینان از انجام فعالیت های اکتشافی و استفاده از کف دریا و اقیانوس بر اساس منشور ملل متحد است تا از صلح و امنیت جهانی و استفاده از آن به سود کل بشریت حفاظت کند. هم زمان مسائل مربوط به کنترل جنگ افزار و فعالیت های نظامی در کف دریا به کمیته هجده نفره خلع سلاح و جانشین آن شورای کمیته خلع سلاح سپرده شد. در پیامی در ۱۸ مارس ۱۹۶۹ ریچارد نیکسون اعلام کرد که نماینده آمریکا در شورای کمیته خلع سلاح باید به پیگیری و ارائه فاکتورهای لازم برای دستیابی به یک توافق بین المللی در جهت پیشگیری از استقرار جنگ افزارهای کشتار جمعی در کف دریا و اقیانوس بپردازد و اشاره کرد که توافقی از این دست مانند پیمان نامه جنوبگان و پیمان فضایی ماورای جو، مانع از ایجاد مسابقه تسلیحاتی پیش از آغاز آن می گردد.
... [مشاهده متن کامل]
مانند پیمان نامه جنوبگان، پیمان فضایی ماورای جو و ناحیه بدون جنگ افزار هسته ای، این پیمان با هدف پیشگیری از ایجاد مناقشه بین المللی بر سر استفاده از جنگ افزار هسته ای و جلوگیری از استقرار آن در جایی که قبلاً وجود نداشته پیشنهاد شد. دستیابی به توافقی برای کنترل کف دریا دشوارتر از سه توافق دیگر بود.
در دهه ۱۹۶۰ پیشرفت های دانش اقیانوس نگاری و علاقه شدید به منابع طبیعی دست نخورده زیر آن، نگرانی هایی را در مورد نبود یک آیین نامه مشخص و آغاز درگیری ایجاد کرد. هم زمان در جامعه بین المللی نگرانی هایی نیز در مورد احتمال استفاده از کف دریا به عنوان محل جدیدی برای استقرار جنگ افزارهای نظامی یا هسته ای ایجاد شد.
با پیگیری و پذیرش یک طرح پیشنهادی در شورای امنیت سازمان ملل متحد توسط نماینده مالت در آگوست ۱۹۶۷، مجمع عمومی سازمان ملل متحد در ۱۸ دسامبر همان سال کمیته ویژه ای را برای بررسی راه های حفظ کف دریا برای اهداف صلح آمیز تشکیل داد. هدف از تشکیل این کمیته اطمینان از انجام فعالیت های اکتشافی و استفاده از کف دریا و اقیانوس بر اساس منشور ملل متحد است تا از صلح و امنیت جهانی و استفاده از آن به سود کل بشریت حفاظت کند. هم زمان مسائل مربوط به کنترل جنگ افزار و فعالیت های نظامی در کف دریا به کمیته هجده نفره خلع سلاح و جانشین آن شورای کمیته خلع سلاح سپرده شد. در پیامی در ۱۸ مارس ۱۹۶۹ ریچارد نیکسون اعلام کرد که نماینده آمریکا در شورای کمیته خلع سلاح باید به پیگیری و ارائه فاکتورهای لازم برای دستیابی به یک توافق بین المللی در جهت پیشگیری از استقرار جنگ افزارهای کشتار جمعی در کف دریا و اقیانوس بپردازد و اشاره کرد که توافقی از این دست مانند پیمان نامه جنوبگان و پیمان فضایی ماورای جو، مانع از ایجاد مسابقه تسلیحاتی پیش از آغاز آن می گردد.
