پیمان عدم تجاوز یا پیمان مولوتف–ریبنتروپ پیمانی بر پایه عدم تجاوز بود که در ۲۳ اوت ۱۹۳۹ بین آلمان نازی و اتحاد جماهیر شوروی سوسیالیستی بسته شد. این پیمان را وزیر امور خارجه آلمان نازی ( یواخیم فون ریبنتروپ ) و کمیسر خلق برای امور خارجه اتحاد شوروی ( ویاچسلاو مولوتف ) با حضور ژوزف استالین و گراف فون شولنبورگ، سفیر آلمان در مسکو امضا کردند.
... [مشاهده متن کامل]
پس از روی کار آمدن دولت نازی در آلمان، منطقه گدانسک ( دانتزیگ ) به معنی «شهر آزادی» که لهستان آنرا اداره می کرد و دارای اکثریتی آلمانی بود، مسئله ساز شد.
آدولف هیتلر مدعی نظارت آلمان بر گدانسک بود و این دخالت، برای لهستانی ها خوشایند نبود. لهستان همچنین به رغم فشارهای فزاینده آلمان پیشنهاد هیتلر را برای لشکرکشی مشترک برای اشغال اوکراین نمی پذیرفت. با آغاز تظاهرات ضد نازی در ورشو و به بن بست رسیدن گفتگو از سوی آلمان، هیتلر یک طرفه پیمان حسن همجواری را که در سال ۱۹۳۴ ( میلادی ) با دولت لهستان بسته بود به هم زد. موضوع درگیری، کریدور لهستان بود. کریدور لهستان نوار ارضی باریکی که به لهستان امکان دسترسی به دریا را می داد و پروس خاوری را از بقیه آلمان جدا می کرد. این کریدور دریایی پس از جنگ جهانی اول و بر اساس پیمان ورسای به لهستان واگذار شده بود.
باوجود فشار فزاینده از جانب هیتلر که خواهان کریدور لهستان بود لهستانی ها کوتاه نیامدند و به صراحت به نازی ها اطلاع دادند که هر تلاشی برای تصرف دانتزیگ به درگیری خواهد انجامید. نویل چمبرلین نخست وزیر بریتانیا نیز به هیتلر هشدار داد که بریتانیا، با پشتیبانی فرانسه، برای نجات لهستان خواهند جنگید. هیتلر به هشدار چمبرلین اعتنایی نکرد. همین که ارتش آلمان برای نبرد آماده می شد قدرت های بزرگ اروپا و جاهای دیگر آغاز به موضع گیری کردند.
اتحاد جماهیر شوروی سوسیالیستی در آغاز بی طرف ماند تا اینکه ویاچسلاو مولوتوف، وزیر خارجه شوروی، در بهار ۱۹۳۹ در یک سخنرانی به نیروهای متفقین غربی گفت که آن ها باید به زودی گفتگو را آغاز کنند وگرنه ممکن است نوعی توافق بین روسیه و آلمان صورت بگیرد. اما چمبرلین نخست وزیر بریتانیا، رهبر متفقین غربی، اعتقاد چندانی به نیروی نظامی شوری نداشت و از این رو بریتانیا به همراه لهستان، همه پیشنهادهای گفتگو با شوروی را برای اقدام نظامی مشترک در صورت تجاوز آینده نازی ها رد کردند. این کشورها ساده لوحانه، قصد تسلیم و سازش با هیتلر را داشتند. آنها گمان نمی کردند که به آنها حمله شود؛ بنابراین نیروهای متفقین، با درپیش گرفتن سیاست دوگانه، آلمان نازی را به سوی جنگ با شوروی سوق دادند. این کنش ها ژوزف استالین، رهبر اتحاد شوروی را به مذاکره با هیتلر ترغیب کرد.
... [مشاهده متن کامل]
پس از روی کار آمدن دولت نازی در آلمان، منطقه گدانسک ( دانتزیگ ) به معنی «شهر آزادی» که لهستان آنرا اداره می کرد و دارای اکثریتی آلمانی بود، مسئله ساز شد.
آدولف هیتلر مدعی نظارت آلمان بر گدانسک بود و این دخالت، برای لهستانی ها خوشایند نبود. لهستان همچنین به رغم فشارهای فزاینده آلمان پیشنهاد هیتلر را برای لشکرکشی مشترک برای اشغال اوکراین نمی پذیرفت. با آغاز تظاهرات ضد نازی در ورشو و به بن بست رسیدن گفتگو از سوی آلمان، هیتلر یک طرفه پیمان حسن همجواری را که در سال ۱۹۳۴ ( میلادی ) با دولت لهستان بسته بود به هم زد. موضوع درگیری، کریدور لهستان بود. کریدور لهستان نوار ارضی باریکی که به لهستان امکان دسترسی به دریا را می داد و پروس خاوری را از بقیه آلمان جدا می کرد. این کریدور دریایی پس از جنگ جهانی اول و بر اساس پیمان ورسای به لهستان واگذار شده بود.
باوجود فشار فزاینده از جانب هیتلر که خواهان کریدور لهستان بود لهستانی ها کوتاه نیامدند و به صراحت به نازی ها اطلاع دادند که هر تلاشی برای تصرف دانتزیگ به درگیری خواهد انجامید. نویل چمبرلین نخست وزیر بریتانیا نیز به هیتلر هشدار داد که بریتانیا، با پشتیبانی فرانسه، برای نجات لهستان خواهند جنگید. هیتلر به هشدار چمبرلین اعتنایی نکرد. همین که ارتش آلمان برای نبرد آماده می شد قدرت های بزرگ اروپا و جاهای دیگر آغاز به موضع گیری کردند.
اتحاد جماهیر شوروی سوسیالیستی در آغاز بی طرف ماند تا اینکه ویاچسلاو مولوتوف، وزیر خارجه شوروی، در بهار ۱۹۳۹ در یک سخنرانی به نیروهای متفقین غربی گفت که آن ها باید به زودی گفتگو را آغاز کنند وگرنه ممکن است نوعی توافق بین روسیه و آلمان صورت بگیرد. اما چمبرلین نخست وزیر بریتانیا، رهبر متفقین غربی، اعتقاد چندانی به نیروی نظامی شوری نداشت و از این رو بریتانیا به همراه لهستان، همه پیشنهادهای گفتگو با شوروی را برای اقدام نظامی مشترک در صورت تجاوز آینده نازی ها رد کردند. این کشورها ساده لوحانه، قصد تسلیم و سازش با هیتلر را داشتند. آنها گمان نمی کردند که به آنها حمله شود؛ بنابراین نیروهای متفقین، با درپیش گرفتن سیاست دوگانه، آلمان نازی را به سوی جنگ با شوروی سوق دادند. این کنش ها ژوزف استالین، رهبر اتحاد شوروی را به مذاکره با هیتلر ترغیب کرد.
