[ویکی اهل البیت] در روز دوازدهم ماه مبارک رمضان سال اول قمری پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله به امر خدا، میان هر دو نفر از مهاجر و انصار را پیمان برادری بست و آن دو را برادران دینی یکدیگر نمود. در این واقعه پیامبر اکرم (ص) خود با حضرت علی علیه السلام پیمان برادری بست. پیمان برادری اهمیت و جایگاه ویژه ای در تحکیم بنیاد دولت نوپای اسلام دارد و علاوه بر ان مشخص کننده ویژگی ها و امتیازات خاص اسلام و حکومت اسلامی است.
دو برادر خوانده برادری خود را برای خدا در آن نوع اخوت به صورت عملی آغاز می کنند. پس،هر یک از آن دو نفر بدان گونه با دیگری رفتار می کند که با برادر پدر و مادریش. این برادری های ویژه را پیامبر پس از هجرت ایجاد و اعلان فرمود.
مسلمانان به هنگام برقراری پیمان برادری، نود مرد بودند: چهل و پنج نفر مهاجر و همین رقم ناصر. ابن جوزی مدعی است که مسلمانان را در این هنگام، سرشماری کرده جمعا هشتاد و شش مرد بوده اند. برخی نیز گفته اند: برادران صد نفر شدند. شاید این رقم کسانی بوده که مطابق شمار مهاجران از انصار با آنان برادر شدند، نه این که جمعیت مردان مسلمان در آن زمان، همین رقم بود و الّا تصادف شگفتی است که شمار مسلمانان مهاجر دقیقا به اندازه مسلمانان ناصر باشد! به هر حال با افزوده شدن مسلمانان جدید یا ورود مسلمانان به مدینه، رسول اکرم (ص) آنان را با هم برادر می کرد.
بررسی روایات برادری مسلمانان پیش و پس از هجرت نشان می دهد که رسول اکرم (ص) افراد نظیر و شبیه را با هم برادر می کرد. ظاهرا پیش از هجرت، بین ابو بکر و عمر، طلحه و زبیر، عثمان و عبد الرحمن بن عوف، علی و خودش برادری برقرار کرد.از نظر ابن حبّان این در برادری دوم در مدینه بود.
او می افزاید: سعد بن ابی وقّاص و عمّار یاسر را با هم برادر کرد. چنان که معلوم است، همه این برادران پیمانی از مهاجران بودند.
رسول خدا (ص) در مدینه، بین ابو بکر و خارجة بن زهیر، عمر و عتبان بن مالک برادری برقرار کرد. سپس دست علی (ع) را گرفت و فرمود: این برادر من است.
"ابن اثیر" در کتاب معروف "اسدالغابه" گفت: پیامبر صلی الله علیه و آله دوبار میان خویش و علی علیه السلام عقد برادری بست و در هر دوبار به وی فرمود: أنت اخی فی الدنیا والآخره.
دولت اسلامی از آغاز هجرت شروع به کار کرد. پس از پنج یا هشت ماه، کمتر یا بیشتر، پیامبر (ص) میان مهاجران و انصار قرار برادری نهاد. این اقدام پیامبر بی سابقه بود و تا ان موقع در تاریخ گزارش نشده است که دولتی بر اساس برادری، نشات گرفته از ایمان به وحدانیت آفریدگار و عدالت او، ایمان به روز جزا، برابری همه مردم در پیشگاه خدا و برتری نداشتن هیچ کس بر دیگری جز به تقوا و بطلان هر نوع امتیاز خانوادگی،قومی و یا قبیله ای -که سنت عدالت الهی آن را پذیرا نیست- بر پا شده باشد. و پیدایش آن نتیجه توجه مجموعه مشترکی از مردم با ایمان به این مبانی و اصول برجسته باشد.
دو برادر خوانده برادری خود را برای خدا در آن نوع اخوت به صورت عملی آغاز می کنند. پس،هر یک از آن دو نفر بدان گونه با دیگری رفتار می کند که با برادر پدر و مادریش. این برادری های ویژه را پیامبر پس از هجرت ایجاد و اعلان فرمود.
مسلمانان به هنگام برقراری پیمان برادری، نود مرد بودند: چهل و پنج نفر مهاجر و همین رقم ناصر. ابن جوزی مدعی است که مسلمانان را در این هنگام، سرشماری کرده جمعا هشتاد و شش مرد بوده اند. برخی نیز گفته اند: برادران صد نفر شدند. شاید این رقم کسانی بوده که مطابق شمار مهاجران از انصار با آنان برادر شدند، نه این که جمعیت مردان مسلمان در آن زمان، همین رقم بود و الّا تصادف شگفتی است که شمار مسلمانان مهاجر دقیقا به اندازه مسلمانان ناصر باشد! به هر حال با افزوده شدن مسلمانان جدید یا ورود مسلمانان به مدینه، رسول اکرم (ص) آنان را با هم برادر می کرد.
بررسی روایات برادری مسلمانان پیش و پس از هجرت نشان می دهد که رسول اکرم (ص) افراد نظیر و شبیه را با هم برادر می کرد. ظاهرا پیش از هجرت، بین ابو بکر و عمر، طلحه و زبیر، عثمان و عبد الرحمن بن عوف، علی و خودش برادری برقرار کرد.از نظر ابن حبّان این در برادری دوم در مدینه بود.
او می افزاید: سعد بن ابی وقّاص و عمّار یاسر را با هم برادر کرد. چنان که معلوم است، همه این برادران پیمانی از مهاجران بودند.
رسول خدا (ص) در مدینه، بین ابو بکر و خارجة بن زهیر، عمر و عتبان بن مالک برادری برقرار کرد. سپس دست علی (ع) را گرفت و فرمود: این برادر من است.
"ابن اثیر" در کتاب معروف "اسدالغابه" گفت: پیامبر صلی الله علیه و آله دوبار میان خویش و علی علیه السلام عقد برادری بست و در هر دوبار به وی فرمود: أنت اخی فی الدنیا والآخره.
دولت اسلامی از آغاز هجرت شروع به کار کرد. پس از پنج یا هشت ماه، کمتر یا بیشتر، پیامبر (ص) میان مهاجران و انصار قرار برادری نهاد. این اقدام پیامبر بی سابقه بود و تا ان موقع در تاریخ گزارش نشده است که دولتی بر اساس برادری، نشات گرفته از ایمان به وحدانیت آفریدگار و عدالت او، ایمان به روز جزا، برابری همه مردم در پیشگاه خدا و برتری نداشتن هیچ کس بر دیگری جز به تقوا و بطلان هر نوع امتیاز خانوادگی،قومی و یا قبیله ای -که سنت عدالت الهی آن را پذیرا نیست- بر پا شده باشد. و پیدایش آن نتیجه توجه مجموعه مشترکی از مردم با ایمان به این مبانی و اصول برجسته باشد.
wikiahlb: پیمان_برادری_میان_مسلمانان