پیمان منطقه بدون جنگ افزار هسته ای جنوب خاوری آسیا به نام معمول پیمان بانکوک یک پیمان بازدارنده هسته ای بین ۱۰ کشور آسیای جنوب شرقی است که همگی عضو انجمن ملل آسیای جنوب خاوری ( آسه آن ) هستند. این کشورها شامل برونئی، کامبوج، اندونزی، لائوس، مالزی، میانمار، فیلیپین، سنگاپور، تایلند و ویتنام هستند. این پیمان در ۱۵ دسامبر ۱۹۹۵ در کنفرانس پیمان در بانکوک تایلند به امضا گذاشته و در ۲۸ مارس ۱۹۹۷ به اجرا درآمد. این پیمان اعضای خود را به ممانعت از ساخت، تهیه، در اختیارگیری یا کنترل جنگ افزار هسته ای ملزم می کند.
منطقه اعمال این پیمان شامل قلمروی کشورهای عضو و فلات قاره و منطقه انحصاری اقتصادی آن ها می شود. منظور از از «قلمرو» یعنی آب های داخلی، آب های سرزمینی، آب های مجمع الجزایر، بستر دریا، خاک زیر آن، خاک خود سرزمین و مرز هوایی بالای آن.
زمینه ایجاد یک منطقه بدون جنگ افزار هسته ای در جنوب شرق آسیا در ۲۷ نوامبر ۱۹۷۱ هنگامی آغاز شد که ۵ عضو اصلی آسه آن یعنی اندونزی، مالزی، فیلیپین، سنگاپور و تایلند، در کوالا لامپور مالزی دیدار کردند. آن ها در پی این نشست بیانیه منطقه صلح، آزادی و بی طرفی آسه آن را امضا کردند. یکی از اهداف آسه آن، ایجاد منطقه بدون جنگ افزار هسته ای در جنوب خاوری آسیا بود.
با این حال، با توجه به فضای سیاسی آن زمان، از جمله رقابت میان اعضا، درگیری در منطقه و جنگ سرد، ایجاد منطقه بدون جنگ افزار هسته ای، کمتر امکان پذیر بود؛ بنابراین پیشنهاد رسمی برای دستیابی به این هدف تا دهه ۱۹۹۰ تعویق افتاد. پس از پایان جنگ سرد و درگیری ها، کشورهای عضو، تلاش های خود برای خلع سلاح هسته ای را از سر گرفتند. پس از مذاکرات و نهایی شدن مفاد این پیمان توسط یک کارگروه از آسه آن، در نهایت در ۱۵ دسامبر ۱۹۹۵ توسط سران ۱۰ کشور عضو آسه آن در بانکوک امضا شد. این پیمان در ۲۸ مارس ۱۹۹۷ پس از اینکه همه کشورها به غیر از یکی، آن را تصویب کردند به اجرا درآمد. [ ۱] پس از تصویب فیلیپین در ۲۱ ژوئن ۲۰۰۱ اجرای این پیمان کامل شد. در سال ۲۰۱۴ در جلسه کمیسیون ویژه پیمان، وزیران کشورهای عضو، در حالیکه بار دیگر بر تعهد خود بر اجرای پیمان منطقه بدون جنگ افزار هسته ای در جنوب خاوری آسیا تأکید می کردند پیشرفت در پیاده سازی طرح اقدام برای تقویت پیمان از ۲۰۱۳ تا ۲۰۱۷ را بررسی کردند. [ ۲]
این پیمان دارای یک پروتکل است که به امضای پنج کشور دارنده سلاح های هسته ای عضو پیمان نامه منع گسترش سلاح های هسته ای ( چین، روسیه، فرانسه، بریتانیا و آمریکا ) نرسیده است. این پروتکل از قدرت های هسته ای می خواهد که در هیچ مناقشه ای در ارتباط با کشورهای عضو، مداخله نکنند و از هرگونه استفاده یا تهدید به استفاده از جنگ افزار هسته ای علیه اعضای این پیمان خودداری کنند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفمنطقه اعمال این پیمان شامل قلمروی کشورهای عضو و فلات قاره و منطقه انحصاری اقتصادی آن ها می شود. منظور از از «قلمرو» یعنی آب های داخلی، آب های سرزمینی، آب های مجمع الجزایر، بستر دریا، خاک زیر آن، خاک خود سرزمین و مرز هوایی بالای آن.
زمینه ایجاد یک منطقه بدون جنگ افزار هسته ای در جنوب شرق آسیا در ۲۷ نوامبر ۱۹۷۱ هنگامی آغاز شد که ۵ عضو اصلی آسه آن یعنی اندونزی، مالزی، فیلیپین، سنگاپور و تایلند، در کوالا لامپور مالزی دیدار کردند. آن ها در پی این نشست بیانیه منطقه صلح، آزادی و بی طرفی آسه آن را امضا کردند. یکی از اهداف آسه آن، ایجاد منطقه بدون جنگ افزار هسته ای در جنوب خاوری آسیا بود.
با این حال، با توجه به فضای سیاسی آن زمان، از جمله رقابت میان اعضا، درگیری در منطقه و جنگ سرد، ایجاد منطقه بدون جنگ افزار هسته ای، کمتر امکان پذیر بود؛ بنابراین پیشنهاد رسمی برای دستیابی به این هدف تا دهه ۱۹۹۰ تعویق افتاد. پس از پایان جنگ سرد و درگیری ها، کشورهای عضو، تلاش های خود برای خلع سلاح هسته ای را از سر گرفتند. پس از مذاکرات و نهایی شدن مفاد این پیمان توسط یک کارگروه از آسه آن، در نهایت در ۱۵ دسامبر ۱۹۹۵ توسط سران ۱۰ کشور عضو آسه آن در بانکوک امضا شد. این پیمان در ۲۸ مارس ۱۹۹۷ پس از اینکه همه کشورها به غیر از یکی، آن را تصویب کردند به اجرا درآمد. [ ۱] پس از تصویب فیلیپین در ۲۱ ژوئن ۲۰۰۱ اجرای این پیمان کامل شد. در سال ۲۰۱۴ در جلسه کمیسیون ویژه پیمان، وزیران کشورهای عضو، در حالیکه بار دیگر بر تعهد خود بر اجرای پیمان منطقه بدون جنگ افزار هسته ای در جنوب خاوری آسیا تأکید می کردند پیشرفت در پیاده سازی طرح اقدام برای تقویت پیمان از ۲۰۱۳ تا ۲۰۱۷ را بررسی کردند. [ ۲]
این پیمان دارای یک پروتکل است که به امضای پنج کشور دارنده سلاح های هسته ای عضو پیمان نامه منع گسترش سلاح های هسته ای ( چین، روسیه، فرانسه، بریتانیا و آمریکا ) نرسیده است. این پروتکل از قدرت های هسته ای می خواهد که در هیچ مناقشه ای در ارتباط با کشورهای عضو، مداخله نکنند و از هرگونه استفاده یا تهدید به استفاده از جنگ افزار هسته ای علیه اعضای این پیمان خودداری کنند.
wiki: پیمان بانکوک