پیمان ایران روسیه

با این وجود، هنگامی که این پیمان تصویب شد ایران در آشوب و ناآرامی بود پس شرایط آن «به طور گسترده ای نادیده گرفته شدند. » تاریخدان رودی ماتی اشاره می کند که: «ناآرامی های گسترده در ایران که به دنبال پیمان رخ دادند پیاده سازی پیمان را بکلی ناممکن کرد. » چندین سال پس از آن در سال ۱۷۲۲، زمانی که حکومت صفویان به پایانی ترین پایه فروپاشی رسیده بود، روسیه از مرگ بازرگانان روسی در تاراج شماخی به عنوان یک بهانه جنگ برای جنگ ایران و روسیه استفاده کرد.
در ابتدای سده ۱۸ میلادی، قلمروی ایران صفوی که زمانی کامیاب و موفق بود رو به زوال رفت که منجر به شورش های مختلفی در بخش های مختلف کشور شد. شاه سلطان حسین که پادشاهی ضعیف بود، علی رغم تمایل شخصی او به انسانیت، انعطاف پذیری و آرامش بیشتری نسبت به رئیس ملای خود داشت، اما با توصیه های مشاوران خود در مورد تصمیمات مهم دولتی گمراه شد. او به عنوان یک «پادشاه ثابت» حکم رانی می کرد و ترجیح می داد از پایتخت اصفهان زیاد دور نباشد. او که بیشتر اوقات خود را در حرم سرا می گذراند، به زودی بازیچه دست علمای دربار خود، به ویژه محمدباقر مجلسی شد.
بسیاری از اهداف سیاسی حاکم روسی پتر یکم جاه طلب به سوی ایران بود. یکی از این اهداف داشتن کنترل کامل برروی صادرات ابریشم ایران بود. حاکمان روس پیش از پتر تلاش کرده بودند که ایران را راضی به صادر ابریشم به اروپا از طریق روسیه کنند. هرچند که حکم های رسمی توسط مقامات رسمی روسیه برای سود بردن از بازرگانان ارمنی تصویب شده بودند اما بی تاثیر بودند. بازرگانان ارمنی همچنان ترجیح می دادند ابریشم را از طریق امپراتوری عثمانی به اروپا صادر کنند. در ۱۷۱۱، پتر یکم تلاش کرد برای بازرگانان ایران صفوی امتیازهای بیشتری تصویب کند اما مانند تلاش های پیشین شکست خورد.