پیمان آپامئا. «معاهده آپامئا» یک پیمان صلح بود که در سال ۱۸۸ پیش از میلاد بین جمهوری روم و آنتیوخوس سوم، فرمانروای امپراتوری سلوکی منعقد شد و به جنگ روم و سلوکی پایان داد. این معاهده پس از پیروزی رومیان در نبرد ترموپیل ( در ۱۹۱ پیش از میلاد ) و نبرد ماگنزیا ( در ۱۹۰ پیش از میلاد ) و پس از پیروزی نیروی دریایی روم و رودیان بر نیروی دریایی سلوکی در نبرد دریایی میونسوس انجام شد.
به گفته آپیان این معاهده، آنتیوخوس سوم را موظف می کرد که اروپا و کل آسیا را در غرب کوه های توروس رها کند. او مجبور شد تمام فیل های جنگی را که در اختیار داشت تسلیم کند و به منظور تحت کنترل نگه داشتن رعایای خود به دوازده کشتی جنگی محدود شد، اما در صورت حمله به او اجازه ساخت بیشتر داشت. آنتیوخوس از استخدام مزدوران «شمال توروس» ( یعنی از سرزمین هایی که به تازگی به متحدان رومی پرگامون و رودس واگذار شده ) و پذیرش فراریان از همان منطقه منع شد. آنتیوخوس مجبور شد بیست گروگان بدهد که کنسول روم آنها را انتخاب می کرد. گروگان ها به جز پسر آنتیوخوس، باید هر سه سال عوض شوند.
در آینده، او هیچ فیل جنگی نگهداری نخواهد کرد و هزینه جنگ کنونی را که به حساب او متحمل شده است، ۵۰۰ تالنت کمترین و ۲۵۰۰ تالنت بیشترین زمانی که سنای روم معاهده را تصویب کرد، بپردازد و ۱۲۰۰۰ دیگر را به صورت قسط سالانه به طول دوازده سال، به رم تحویل داده شود. او همچنین مجبور شد تمام اسیران و فراریان را به دشمنان خود و به یومنس دوم پادشاه پرگامون، هر آنچه از دارایی هایی که با توافق با آتالوس اول پدر یومنس به دست آورده بود، تسلیم کند.
روم کنترل بخش بزرگی از آسیای صغیر را به یومنس سپرد. آنتیوخوس منطقه کیلیکیه را حفظ کرد، در حالی که بیشتر لیکیه و کاریا بخشی از مستعمره رودیان شدند. پادشاهان هلنیستی عموماً برای تمام عمر خود هر معاهده ای را که امضا کرده بودند به دلیل افتخار می پذیرفتند. از سوی دیگر، وارثان آنها احساس افتخار نمی کردند که معاهدات امضا شده توسط اسلاف خود را بپذیرند. به نظر می رسد که شرایط دریایی این معاهده به حالت تعلیق درآمده است، اما سایر شرایط باقی مانده است.
این معاهده که در آپامئا در فریگیه رسمیت یافت، به رومیان اجازه داد تا هژمونی سیاسی خود را تا شرق دریای مدیترانه گسترش دهند. اما در این زمان قدرت روم هنوز غیرمستقیم بود و روم به ظرفیت خود برای متحد شدن با قدرت های درجه دوم مانند پرگامون و رودس وابسته بود.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفبه گفته آپیان این معاهده، آنتیوخوس سوم را موظف می کرد که اروپا و کل آسیا را در غرب کوه های توروس رها کند. او مجبور شد تمام فیل های جنگی را که در اختیار داشت تسلیم کند و به منظور تحت کنترل نگه داشتن رعایای خود به دوازده کشتی جنگی محدود شد، اما در صورت حمله به او اجازه ساخت بیشتر داشت. آنتیوخوس از استخدام مزدوران «شمال توروس» ( یعنی از سرزمین هایی که به تازگی به متحدان رومی پرگامون و رودس واگذار شده ) و پذیرش فراریان از همان منطقه منع شد. آنتیوخوس مجبور شد بیست گروگان بدهد که کنسول روم آنها را انتخاب می کرد. گروگان ها به جز پسر آنتیوخوس، باید هر سه سال عوض شوند.
در آینده، او هیچ فیل جنگی نگهداری نخواهد کرد و هزینه جنگ کنونی را که به حساب او متحمل شده است، ۵۰۰ تالنت کمترین و ۲۵۰۰ تالنت بیشترین زمانی که سنای روم معاهده را تصویب کرد، بپردازد و ۱۲۰۰۰ دیگر را به صورت قسط سالانه به طول دوازده سال، به رم تحویل داده شود. او همچنین مجبور شد تمام اسیران و فراریان را به دشمنان خود و به یومنس دوم پادشاه پرگامون، هر آنچه از دارایی هایی که با توافق با آتالوس اول پدر یومنس به دست آورده بود، تسلیم کند.
روم کنترل بخش بزرگی از آسیای صغیر را به یومنس سپرد. آنتیوخوس منطقه کیلیکیه را حفظ کرد، در حالی که بیشتر لیکیه و کاریا بخشی از مستعمره رودیان شدند. پادشاهان هلنیستی عموماً برای تمام عمر خود هر معاهده ای را که امضا کرده بودند به دلیل افتخار می پذیرفتند. از سوی دیگر، وارثان آنها احساس افتخار نمی کردند که معاهدات امضا شده توسط اسلاف خود را بپذیرند. به نظر می رسد که شرایط دریایی این معاهده به حالت تعلیق درآمده است، اما سایر شرایط باقی مانده است.
این معاهده که در آپامئا در فریگیه رسمیت یافت، به رومیان اجازه داد تا هژمونی سیاسی خود را تا شرق دریای مدیترانه گسترش دهند. اما در این زمان قدرت روم هنوز غیرمستقیم بود و روم به ظرفیت خود برای متحد شدن با قدرت های درجه دوم مانند پرگامون و رودس وابسته بود.
wiki: پیمان آپامئا