پیمان انگلستان و ایرلند (Anglo-Irish Treaty)
موافقت نامه ای در تاریخ ایرلند. در دسامبر ۱۹۲۱ بین انگلستان و ایرلند جنوبی در لندن به امضا رسید. به موجب آن، جنگ انگلستان و ایرلند (۱۹۱۹ـ۱۹۲۱) پایان یافت، اما همین موافقت نامه وقوع جنگ داخلی ایرلند (۱۹۲۲ـ۱۹۲۳) را سرعت بخشید. با امضای این پیمان صلح، کشور ایرلند آزاد در چارچوب کشورهای مشترک المنافع انگلستان موجودیت یافت و موجودیت ایرلند شمالی نیز تأیید شد (پیش از این، در «قانون حکومت ایرلند» در ۱۹۲۰ تقسیم ایرلند و تأسیس دو پارلمان برای ادارۀ امور داخلی ایرلند جنوبی و ایرلند شمالی پیش بینی شده بود). پس از امضای موافقت نامه، جمهوری خواهان به دو جناح موافق و مخالف تقسیم شدند. علت اصلی مخالفت با این پیمان تأیید سیطرۀ پادشاه انگلستان از طریق انتصاب فرماندار کل انگلستان در ایرلند جنوبی و الزامِ اعضای پارلمان ایرلند آزاد به ادای سوگند وفاداری به دولت انگلستان بود. در ۱۹۲۲ دولتِ موقت ایرلندِ آزاد برای سرکوب جنبش ضد پیمان صلح، جنگ داخلی را آغاز کرد. پس از آتش بس بین ارتش جمهوری خواه ایرلند و دولت انگلستان در ژوئیۀ ۱۹۲۱، یک هیئت پنج نفره از مقامات ایرلندی، ازجمله مایکل کالینز و آرتور گریفیث، برای گفت وگوهای صلح با دیوید لوید جورج (۱۸۶۳ـ۱۹۴۵)، نخست وزیر لیبرال انگلستان، به لندن رفتند. در اقدامی بحث انگیز، دایل ایرین، رئیس پارلمان و ایمون دو والرا از سفر به لندن با هیئت اعزامی خودداری کردند. سرانجام در ۶ دسامبر ۱۹۲۱ اعضای هیئت ایرلندی با اکراه و تحت تأثیر تهدیدهای لوید جورج، مبنی بر نزدیک بودن جنگی سخت و وحشتناک در صورت خودداری هیئت ایرلندی از امضای پیمان صلح، توافقی را امضا کردند که براساس آن ۲۶ بخش در ایرلند جنوبی حق حاکمیت یافتند و جدایی ایرلند شمالی (مشتمل بر شش بخش از نُه بخش آلستر) به تأیید رسید، همان طور که در قانون دولت ایرلند (۱۹۲۰) پیش بینی شده بود. این پیمان خودمختاریِ سیاسی و اقتصادی فراوانی را برای ایرلند جنوبی به ارمغان آورد و براساس آن، دولت ایرلند جنوبی اجازه یافت تا ارتش تشکیل دهد، اما به علت کنترل انگلستان بر تعدادی از بندرهای مهم، حاکمیت دولت با محدودیت بسیار همراه بود.
موافقت نامه ای در تاریخ ایرلند. در دسامبر ۱۹۲۱ بین انگلستان و ایرلند جنوبی در لندن به امضا رسید. به موجب آن، جنگ انگلستان و ایرلند (۱۹۱۹ـ۱۹۲۱) پایان یافت، اما همین موافقت نامه وقوع جنگ داخلی ایرلند (۱۹۲۲ـ۱۹۲۳) را سرعت بخشید. با امضای این پیمان صلح، کشور ایرلند آزاد در چارچوب کشورهای مشترک المنافع انگلستان موجودیت یافت و موجودیت ایرلند شمالی نیز تأیید شد (پیش از این، در «قانون حکومت ایرلند» در ۱۹۲۰ تقسیم ایرلند و تأسیس دو پارلمان برای ادارۀ امور داخلی ایرلند جنوبی و ایرلند شمالی پیش بینی شده بود). پس از امضای موافقت نامه، جمهوری خواهان به دو جناح موافق و مخالف تقسیم شدند. علت اصلی مخالفت با این پیمان تأیید سیطرۀ پادشاه انگلستان از طریق انتصاب فرماندار کل انگلستان در ایرلند جنوبی و الزامِ اعضای پارلمان ایرلند آزاد به ادای سوگند وفاداری به دولت انگلستان بود. در ۱۹۲۲ دولتِ موقت ایرلندِ آزاد برای سرکوب جنبش ضد پیمان صلح، جنگ داخلی را آغاز کرد. پس از آتش بس بین ارتش جمهوری خواه ایرلند و دولت انگلستان در ژوئیۀ ۱۹۲۱، یک هیئت پنج نفره از مقامات ایرلندی، ازجمله مایکل کالینز و آرتور گریفیث، برای گفت وگوهای صلح با دیوید لوید جورج (۱۸۶۳ـ۱۹۴۵)، نخست وزیر لیبرال انگلستان، به لندن رفتند. در اقدامی بحث انگیز، دایل ایرین، رئیس پارلمان و ایمون دو والرا از سفر به لندن با هیئت اعزامی خودداری کردند. سرانجام در ۶ دسامبر ۱۹۲۱ اعضای هیئت ایرلندی با اکراه و تحت تأثیر تهدیدهای لوید جورج، مبنی بر نزدیک بودن جنگی سخت و وحشتناک در صورت خودداری هیئت ایرلندی از امضای پیمان صلح، توافقی را امضا کردند که براساس آن ۲۶ بخش در ایرلند جنوبی حق حاکمیت یافتند و جدایی ایرلند شمالی (مشتمل بر شش بخش از نُه بخش آلستر) به تأیید رسید، همان طور که در قانون دولت ایرلند (۱۹۲۰) پیش بینی شده بود. این پیمان خودمختاریِ سیاسی و اقتصادی فراوانی را برای ایرلند جنوبی به ارمغان آورد و براساس آن، دولت ایرلند جنوبی اجازه یافت تا ارتش تشکیل دهد، اما به علت کنترل انگلستان بر تعدادی از بندرهای مهم، حاکمیت دولت با محدودیت بسیار همراه بود.
wikijoo: پیمان_انگلستان_و_ایرلند