پیمان آتش بس ۲۲ ژوئن ۱۹۴۰. قرارداد ترک مخاصمه ۲۲ ژوئن ۱۹۴۰ که اغلب با عنوان تسلیم فرانسه شناخته می شود ، در ساعت ۱۸:۳۶ در نزدیکی کومپین، فرانسه، توسط مقام های آلمان نازی و جمهوری سوم فرانسه امضا شد. [ ۱] این آتش بس اما تنها پس از نیمه شب ۲۵ ژوئن عملیاتی شد.
امضاکنندگان از سوی آلمان شامل ویلهلم کایتل، یک افسر ارشد نظامی، [ ۱] فرمانده کل ورماخت ( نیروهای مسلح آلمان ) بودند، در حالی که افرادی که در سوی فرانسوی قرار داشتند، از جمله ژنرال شارل اونتزیگه، درجه های پایین تری داشتند. به دنبال پیروزی قاطع آلمان در نبرد فرانسه ( ۱۰ مه - ۲۱ ژوئن ۱۹۴۰ ) در طول جنگ جهانی دوم، این ترک مخاصمه منطقه ای اشغالی از سوی آلمان در شمال و غرب فرانسه ایجاد کرد که شامل تمام بندرهای کانال مانش و اقیانوس اطلس می شد و دیگر مناطق را به صورت «آزاد» برای اداره توسط فرانسه ویشی باقی گذاشت. آدولف هیتلر به عمد جنگل کومپین را به عنوان محل امضای قرارداد برگزید، چرا که این مکان نقشی نمادین به عنوان محل امضای آتش بس ۱۹۱۸ با آلمان داشت که نقطه پایانی جنگ جهانی نخست با تسلیم امپراتوری آلمان را رقم می زد.
در پی تهاجم آلمان به لهستان و ورود فرانسه و بریتانیا به جنگ با آلمان در سپتامبر ۱۹۳۹، نیروهای ورماخت آلمانی به سرعت بلژیک، هلند، و لوکزامبورگ را اشغال کردند. به منظور مقابله با پیشروی آلمانی ها، بهترین و مدرن ترین واحدهای ارتش فرانسه به شمال فرستاده شدند، اما در محاصره نیروهای آلمانی قرار گرفتند. از این روی، فرانسوی ها بهترین سلاح های سنگین و بهترین تشکیلات زرهی خود را از دست دادند. میان ماه های مه و ژوئن ۱۹۳۳، نیروهای فرانسه به طور کلی عقب نشینی کرده و آلمان تهدید به اشغال پاریس کرد. دولت فرانسه به ناچار برای جلوگیری از نابودی در ۱۰ ژوئن به بوردو نقل مکان کرد و در همان روز پاریس را شهری بی دفاع اعلام کرد.
تا ۲۲ ژوئن، نیروهای مسلح آلمان ۲۷٬۰۰۰ کشته، بیش از ۱۱۱٬۰۰۰ زخمی و ۱۸٬۰۰۰ مفقود داشتند. تلفات فرانسه ۹۲٬۰۰۰ کشته و بیش از ۲۰۰٬۰۰۰ زخمی بود. نیروهای اعزامی بریتانیا ۶۸٬۰۰۰ تلفات متحمل شدند که حدود ۱۰ هزار تن از آن ها کشته شدند.
هنگامی که آدولف هیتلر از دولت فرانسه خبری دربارهٔ تمایل آن ها به گفتگو دربارهٔ ترک مخاصمه دریافت کرد، وی جنگل کومپین را به عنوان محل گفتگوها گزید. از آنجا که کومپین پیشتر محل امضای آتش بس ۱۱ نوامبر ۱۹۱۸ بود که به جنگ جهانی اول با تسلیم آلمان خاتمه می داد، هیتلر از این فرصت و مکان به عنوان بهترین لحظه انتقام گیری آلمان از فرانسه بهره گرفت. وی تصمیم گرفت که امضای قرارداد ترک مخاصمه در همان واگن قطاری، مسوم به واگن کومپین، صورت گیرد که آلمانی ها در آن ترک مخاصمه ۱۹۱۸ را امضا کرده بودند. در آخرین جمله از مقدمه قرارداد، تهیه کنندگان قرارداد متنی به شکل «با این وجود آلمان قصد ندارد از شرایط ترک مخاصمه و گفتگوهای ترک مخاصمه به عنوان نوعی تحقیر علیه چنین حریف شجاعی بهره گیرد» را گنجاندند که اشاره به نیروهای فرانسوی داشت. در بند ۳ ماده ۲، تهیه کنندگان اظهار داشتند که قصد آنها اشغال سنگین شمال غرب فرانسه پس از برطرف شدن درگیری ها با بریتانیا نبوده است.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفامضاکنندگان از سوی آلمان شامل ویلهلم کایتل، یک افسر ارشد نظامی، [ ۱] فرمانده کل ورماخت ( نیروهای مسلح آلمان ) بودند، در حالی که افرادی که در سوی فرانسوی قرار داشتند، از جمله ژنرال شارل اونتزیگه، درجه های پایین تری داشتند. به دنبال پیروزی قاطع آلمان در نبرد فرانسه ( ۱۰ مه - ۲۱ ژوئن ۱۹۴۰ ) در طول جنگ جهانی دوم، این ترک مخاصمه منطقه ای اشغالی از سوی آلمان در شمال و غرب فرانسه ایجاد کرد که شامل تمام بندرهای کانال مانش و اقیانوس اطلس می شد و دیگر مناطق را به صورت «آزاد» برای اداره توسط فرانسه ویشی باقی گذاشت. آدولف هیتلر به عمد جنگل کومپین را به عنوان محل امضای قرارداد برگزید، چرا که این مکان نقشی نمادین به عنوان محل امضای آتش بس ۱۹۱۸ با آلمان داشت که نقطه پایانی جنگ جهانی نخست با تسلیم امپراتوری آلمان را رقم می زد.
در پی تهاجم آلمان به لهستان و ورود فرانسه و بریتانیا به جنگ با آلمان در سپتامبر ۱۹۳۹، نیروهای ورماخت آلمانی به سرعت بلژیک، هلند، و لوکزامبورگ را اشغال کردند. به منظور مقابله با پیشروی آلمانی ها، بهترین و مدرن ترین واحدهای ارتش فرانسه به شمال فرستاده شدند، اما در محاصره نیروهای آلمانی قرار گرفتند. از این روی، فرانسوی ها بهترین سلاح های سنگین و بهترین تشکیلات زرهی خود را از دست دادند. میان ماه های مه و ژوئن ۱۹۳۳، نیروهای فرانسه به طور کلی عقب نشینی کرده و آلمان تهدید به اشغال پاریس کرد. دولت فرانسه به ناچار برای جلوگیری از نابودی در ۱۰ ژوئن به بوردو نقل مکان کرد و در همان روز پاریس را شهری بی دفاع اعلام کرد.
تا ۲۲ ژوئن، نیروهای مسلح آلمان ۲۷٬۰۰۰ کشته، بیش از ۱۱۱٬۰۰۰ زخمی و ۱۸٬۰۰۰ مفقود داشتند. تلفات فرانسه ۹۲٬۰۰۰ کشته و بیش از ۲۰۰٬۰۰۰ زخمی بود. نیروهای اعزامی بریتانیا ۶۸٬۰۰۰ تلفات متحمل شدند که حدود ۱۰ هزار تن از آن ها کشته شدند.
هنگامی که آدولف هیتلر از دولت فرانسه خبری دربارهٔ تمایل آن ها به گفتگو دربارهٔ ترک مخاصمه دریافت کرد، وی جنگل کومپین را به عنوان محل گفتگوها گزید. از آنجا که کومپین پیشتر محل امضای آتش بس ۱۱ نوامبر ۱۹۱۸ بود که به جنگ جهانی اول با تسلیم آلمان خاتمه می داد، هیتلر از این فرصت و مکان به عنوان بهترین لحظه انتقام گیری آلمان از فرانسه بهره گرفت. وی تصمیم گرفت که امضای قرارداد ترک مخاصمه در همان واگن قطاری، مسوم به واگن کومپین، صورت گیرد که آلمانی ها در آن ترک مخاصمه ۱۹۱۸ را امضا کرده بودند. در آخرین جمله از مقدمه قرارداد، تهیه کنندگان قرارداد متنی به شکل «با این وجود آلمان قصد ندارد از شرایط ترک مخاصمه و گفتگوهای ترک مخاصمه به عنوان نوعی تحقیر علیه چنین حریف شجاعی بهره گیرد» را گنجاندند که اشاره به نیروهای فرانسوی داشت. در بند ۳ ماده ۲، تهیه کنندگان اظهار داشتند که قصد آنها اشغال سنگین شمال غرب فرانسه پس از برطرف شدن درگیری ها با بریتانیا نبوده است.
