پیمان اتاوا

پیمان اتاوا با نام کامل پیمان منع استفاده، نگهداری، ساخت، و جابجایی مین ضد نفر، و نابودی اینگونه مین ها با نام دیگر پیمان منع مین ضد نفر نیز شناخته می شود.
در هنگام جنگ جهانی دوم برای نخستین بار از مین استفاده شد. در ۱۹۷۷ ( میلادی ) بندی به کنوانسیون ژنو افزوده شد که از کاربرد مین برای کشتن غیرنظامیان جلوگیری می کرد. از ۱۹۸۰ ( میلادی ) آسیب هایی که مین های ضد نفر پس از پایان درگیری های نظامی برای افراد غیرنظامی ( به ویژه کودکان ) وارد می نمود باعث شد که جمعی از کشورها به فکر محدود کردن و منع استفاده از مین های زمینی ضد نفر بیافتند. سرانجام در دسامبر ۱۹۹۷ در شهر اتاوای کانادا گردهم آمدند و مواردی را به تصویب رساندند که به پیمان اتاوا معروف شد.
در این پیمان کشورهای عضو بر منع بکارگیری مین های ضد نفر، انهدام ذخایر مین های ضد نفر، جلوگیری از گسترش، تولید، فروش یا جابجایی مستقیم و غیر مستقیم به دیگر کشورها تأکید کردند.
معاهده اتاوا مین های ضد تانک؛ که دارای قدرت انفجاری بیشتری هستند را شامل تحریم ها نمی داند.
تاکنون ۱۶۴ کشور جهان به این پیمان پیوسته اند.
اما ۳۱ کشور عضو سازمان ملل متحد از جمله ایالات متحده آمریکا، روسیه، چین، ایران، امارات متحده عربی، اسرائیل، هند، عربستان سعودی و… عضو پیمان اتاوا نیستند.