ایران از نخستین کشورهای جهان است که در آن کشاورزی و زراعت آغاز گردیده است و انسان اولیه برای اولین بار در فلات ایران به کشت و آبیاری و پرورش دام مشغول شده است. مهاجرت آریایی ها بیشتر در جستجوی چراگاه های جدید نبوده بلکه مهاجرتی دهقانی و در جستجوی زمین بهتر برای کشاورزی بوده است. حفاری هایی که در حوالی کاشان انجام شده، نشان می دهد که در شش هزار سال گذشته ایرانی ها سامانه کشاورزی پیشرفته ای داشته اند. در حفاری های نقاط گوناگون ایران مشخص گردیده که در حدود ۳۳۰۰ سال پیش از میلاد درخت را در ری، کاشان و دامغان به طرز مشابهی نقاشی می کرده اند و بنابراین در آن زمان از لحاظ باغبانی میان نقاط مختلف ایران رابطه برقرار بوده است. آیین زرتشت به کشاورزی اهمیت فراوان داده و در اوستا آمده است که سومین جایی که زمین شادمانترین است آنجاست که کسانی از خداپرستان بیشترین غله را کشت کنند و بیشترین گیاه و میوه را بکارند.
... [مشاهده متن کامل]
در دوره هخامنشیان در قرن اول پیش از میلاد، ایرانی ها همه درختان میوه ای که در یونان کشت می شده ( به استثنای زیتون ) کشت می کرده اند. گزنفون از قول سقراط نقل کرده است که در دوره هخامنشیان باغ هایی در ایران وجود داشته که آن ها را پارادیس یا پردیس ( این واژه در زبان های رایج اروپایی به معنای بهشت است ) می نامیدند و در آنجا درختان از نظر قد مساوی و روی خطوط موازی کشت شده و با چرخ چاه های عظیمی که به وسیله گاو چرخانده می شدند آبیاری می شدند. از میوه های مهم آن دوره می توان خرما، انگور و انجیر را نام برد.
با هجوم اسکندر کشاورزی ایران رو به زوال گذاشت و بسیاری از مزارع از بین رفت و این وضع تا زمان به حکومت رسیدن اردشیر بابکان ادامه یافت. ساسانیان به بازسازی قنات ها و تشویق و گسترش کشاورزی، باغبانی و دامپروری پرداختند. پتروشفسکی هم در کتاب پهاوی بوندهشن که مربوط به زمان ساسانیان است و امروزه آن را بندهشن می نامیم به کشت انواع میوه مانند پرتقال، سیب، انگور، خرما، به، لیمو، انار، هلو، فندق، سنجد، بادام، توت، گلابی، پسته، زردآلو، گردو، شاه بلوط و نیز انواع سبزی و گل مانند تره تیزک، تره، گشنیز، خیار، نرگس، یاسمن، نسترن، لاله، بنفشه، همیشه بهار، گل سرخ و گل زعفران اشاره کرده است.
... [مشاهده متن کامل]
در دوره هخامنشیان در قرن اول پیش از میلاد، ایرانی ها همه درختان میوه ای که در یونان کشت می شده ( به استثنای زیتون ) کشت می کرده اند. گزنفون از قول سقراط نقل کرده است که در دوره هخامنشیان باغ هایی در ایران وجود داشته که آن ها را پارادیس یا پردیس ( این واژه در زبان های رایج اروپایی به معنای بهشت است ) می نامیدند و در آنجا درختان از نظر قد مساوی و روی خطوط موازی کشت شده و با چرخ چاه های عظیمی که به وسیله گاو چرخانده می شدند آبیاری می شدند. از میوه های مهم آن دوره می توان خرما، انگور و انجیر را نام برد.
با هجوم اسکندر کشاورزی ایران رو به زوال گذاشت و بسیاری از مزارع از بین رفت و این وضع تا زمان به حکومت رسیدن اردشیر بابکان ادامه یافت. ساسانیان به بازسازی قنات ها و تشویق و گسترش کشاورزی، باغبانی و دامپروری پرداختند. پتروشفسکی هم در کتاب پهاوی بوندهشن که مربوط به زمان ساسانیان است و امروزه آن را بندهشن می نامیم به کشت انواع میوه مانند پرتقال، سیب، انگور، خرما، به، لیمو، انار، هلو، فندق، سنجد، بادام، توت، گلابی، پسته، زردآلو، گردو، شاه بلوط و نیز انواع سبزی و گل مانند تره تیزک، تره، گشنیز، خیار، نرگس، یاسمن، نسترن، لاله، بنفشه، همیشه بهار، گل سرخ و گل زعفران اشاره کرده است.
قدیمی ترین نقطه آغاز کشاورزی در ایران و خاورمیانه و شاید جهان در تپه علی کش دهلران بدست امده است. نخستین روستای بشری در دل این تپه پیدا شد و آثار گندم و جو شش پر و اهلی کردن بز و میش در 9 هزار سال پیش در علی کش دهلران بوده است.