طبق عقیده باستان شناسانی مانند رومن گیرشمن قم، از نخستین مکان های روی زمین است که برای نخستین بار میزبان تجمعاتی از انسان های نخستین بوده است. در این صورت قدمت شهر قم و حومهٔ آن به زمان پیدایش تمدن در حدود ۸ هزار سال قبل می رسد. در سال های بعد از انقلاب ۱۹۷۹ ایران انجام کاوش های باستان شناسی در منطقه قمرود قم نیز درستی این گفته را تأیید می کند. آثار این کاوش ها هم اکنون در موزه ملی ایران قابل رویت است.
... [مشاهده متن کامل]
در حفاری های جدید در تپه قلی درویش در نزدیکی مسجد جمکران آثاری از کوره های عصر آهن با قدمت حدود سه هزار سال بدست آمده است که مشخص می کند این شهر در گذشته در شرق محل فعلی بوده و در اثر تغییر مسیرقمرود به سمت غرب کشیده شده است.
در شاهنامه ابوالقاسم فردوسی که روایتی افسانه ای از تاریخ ایران باستان است، نام قم سه بار یاد شده است. ابوالقاسم فردوسی نام قم را در زمره شهرهای عصر پیشدادیان و کیانیان آورده است:
در منظومه ویس و رامین که داستان آن مربوط به پیش از اسلام است، نام قم یادشده است:
بسیاری از مورخان، قم را شهری می دانند ساخته خمانی دختر بهمن. و شاید نام کنونی قم و پیشینش کمیدان و کم که به این شهر اطلاق می شده و می شود نیز از همین ریشه بوده باشد.
هستهٔ اولیهٔ قم امروزی، محلهٔ «لب چال» است. این محل در روزگار باستان دهی با ساکنان زرتشتی بوده که «ممجان» ( MEMJAN ) نامیده می شده است.
طبق افسانه هایی که در کتاب های باستانی آمده است، در مهاجرت مادها به قم که بخش مرکزی ایران بود با مردم محلی این منطقه به نام پویاییان به جنگ پرداخته و با پیروزیی مادها بر لشکر پویاییان در این منطقه سکونت گزیدند.
در زمان هخامنشیان قم منطقه ای آباد بود که با حمله اسکندر مقدونی دچار ویرانی زیادی شد.
در اسنادی آمده که زمانی پیش از ساسانیان این شهر دچار تخریب و ویرانی می شود و قباد ساسانی زمانی که از جنگ با هیاطله برمی گردد دستور می دهد دوباره شهر را آباد کنند، لذا در تاریخ آن دوران این شهر را به نام ویران آبادان کرد کواد ( قباد ) یعنی شهر ویرانی که قباد آن را آباد کرد، می شناسند. در زمان خسرو پرویز هم قم شهری آباد بوده و زعفران قمی شهرت داشته است.
در کتاب «خسروگواتان و ریذگ» از کتاب های دوره ساسانیان که به تازگی به فارسی برگردانیده شده، زعفران قم، وصف شده است. یعقوبی نویسنده مشهور قرن هشتم هجری قمری، قم را شهری متعلق به دوران ساسانیان دانسته است.
... [مشاهده متن کامل]
در حفاری های جدید در تپه قلی درویش در نزدیکی مسجد جمکران آثاری از کوره های عصر آهن با قدمت حدود سه هزار سال بدست آمده است که مشخص می کند این شهر در گذشته در شرق محل فعلی بوده و در اثر تغییر مسیرقمرود به سمت غرب کشیده شده است.
در شاهنامه ابوالقاسم فردوسی که روایتی افسانه ای از تاریخ ایران باستان است، نام قم سه بار یاد شده است. ابوالقاسم فردوسی نام قم را در زمره شهرهای عصر پیشدادیان و کیانیان آورده است:
در منظومه ویس و رامین که داستان آن مربوط به پیش از اسلام است، نام قم یادشده است:
بسیاری از مورخان، قم را شهری می دانند ساخته خمانی دختر بهمن. و شاید نام کنونی قم و پیشینش کمیدان و کم که به این شهر اطلاق می شده و می شود نیز از همین ریشه بوده باشد.
هستهٔ اولیهٔ قم امروزی، محلهٔ «لب چال» است. این محل در روزگار باستان دهی با ساکنان زرتشتی بوده که «ممجان» ( MEMJAN ) نامیده می شده است.
طبق افسانه هایی که در کتاب های باستانی آمده است، در مهاجرت مادها به قم که بخش مرکزی ایران بود با مردم محلی این منطقه به نام پویاییان به جنگ پرداخته و با پیروزیی مادها بر لشکر پویاییان در این منطقه سکونت گزیدند.
در زمان هخامنشیان قم منطقه ای آباد بود که با حمله اسکندر مقدونی دچار ویرانی زیادی شد.
در اسنادی آمده که زمانی پیش از ساسانیان این شهر دچار تخریب و ویرانی می شود و قباد ساسانی زمانی که از جنگ با هیاطله برمی گردد دستور می دهد دوباره شهر را آباد کنند، لذا در تاریخ آن دوران این شهر را به نام ویران آبادان کرد کواد ( قباد ) یعنی شهر ویرانی که قباد آن را آباد کرد، می شناسند. در زمان خسرو پرویز هم قم شهری آباد بوده و زعفران قمی شهرت داشته است.
در کتاب «خسروگواتان و ریذگ» از کتاب های دوره ساسانیان که به تازگی به فارسی برگردانیده شده، زعفران قم، وصف شده است. یعقوبی نویسنده مشهور قرن هشتم هجری قمری، قم را شهری متعلق به دوران ساسانیان دانسته است.
