پیشینه سازمان برید

[ویکی فقه] برخی معتقدند که تأسیس دیوان برید در اسلام به ابتکار ایرانیانی بوده است که به اسلام گرویده بودند و در مراکز خلافت ( مدینه و کوفه و شام ) می زیستند؛ و عده ای برید جهان اسلام را در سده های نخستین، بیشتر بر گرفته از تشکیلات مشابه روم شرقی می دانند که ابتدا در شام و مصر معمول شد.
از کاربرد واژه برید و اصطلاحات وابسته به آن در ایران باستان نشانی یافت نشده است، اما چون در پاره ای از اشعار جاهلی آمده است، احتمالاً در دوره جاهلیت و صدر اسلام ، این واژه از ایران و ناحیه حیره ـ که در آن هنگام زیر سلطه ایران بود ـ به دیگر سرزمین های عرب نشین راه یافته است. رومی ها با تقلید از تشکیلات خبررسانی رسمی ایرانیان، چنین سازمانی را بنا نهادند. بدین منظور، منزلگاه هایی احداث، و چارپایانی آماده حرکت فراهم کردند که استفاده از آن تنها به دولت اختصاص داشت و بعدها در قانون تئودوسیوس، امپراتور روم (حک: ۳۷۹ـ۳۹۵میلادی) فرمان هایی در این باب صادر شد. در روم شرقی، مهمترین وظیفه این سازمان خبررسانی و جاسوسی بود. این تشکیلات در زمان ژوستینیانوس امپراتور روم شرقی (حک: ۵۲۷ ـ ۵۶۵ میلادی)، مدتی از میان برداشته شد، اما بعدها مجدداً برقرار گردید؛ با وجود این ، به دلیل فشارهای مالی ، نظم اولیه خود را نیافت . بنابراین ، برید ایران و روم شباهت بسیاری به یکدیگر دارند و مسلّماً به هنگام نخستین فتوحات اسلام ، این نهاد در روم وجود داشته است .

عهد هخامنشی
سابقه این نهاد دولتی را از ایران عهد هخامنشی (۵۵۹ ـ ۳۳۰ ق م) می توان باز جست، چنانکه داریوش اول (حک: ۵۲۲ ـ ۴۸۶ق م) برای برقراری امنیت عمومی در ایالات، تشکیلاتی بنیاد نهاد که در آن، دبیر یا منشی مخصوصی بر «خِشَثْرَه پاون/ خِشَثْرَه پَوان» (ساتْراپ /شهربان) های ولایات گماشت تا چشم و گوش شاه باشند و او را از جریان امور و رویدادهای مهم ولایات و نحوه اجرای فرمان های ارسالی مرکز آگاه سازند. بدین منظور، و برای سهولت و سرعت جریان خبررسانی، راه های هموار و منزلگاه برای قاصدان دولت به فواصل چهار فرسنگ احداث شد تا علاوه بر استفاده کاروانیان، پیک ها و چابک سوارانِ دولت، نوشته ها و فرمان های دولتی را سریعتر به مقصد برسانند. به نوشته گزنفون، فاصله این ایستگاه ها بر مبنای توان روزانه یک اسب برای طی طریق تعیین شده بود. وی تأسیس راه های هموار را به کوروش بزرگ (حک: ۵۵۹ ـ ۵۲۹ ق م) نسبت داده است، اما برخی منابع احداث راه های کاروانرو و نگهداری اسب های بریده دم در این منزلگاه ها و تشکیل دستگاه برید را به داریوش سوم (حک: ۳۳۶ـ۳۳۰ق م)، آخرین پادشاه سلسله هخامنشی، نسبت داده اند. وظیفه اصلی این دستگاه ـ که تنها به دولت اختصاص داشت ـ خبررسانی سریع میان مرکز و ولایات تحت قلمرو حکومت بوده است.

دوره اشکانیان
به گفته دیاکونوف، تشکیلات و شیوه حمایت و نگهبانی جاده های کاروانرو و بازرگانی دوره اشکانیان (۲۵۶ ق م ـ ۲۲۴ م) در سطحی عالی بود. آنان وارث نظام اداری حکومت های پیشین، یعنی هخامنشیان و سلوکیان (۱۳۲ـ۱۲۹ق م)، بودند. اما منابع درباره دستگاه خبررسانی و جاسوسی دوره اشکانیان اطلاعی به دست نمی دهند. احتمالاً اشکانیان، تحت تأثیر سنن و آداب و رسوم عشیرتی پِرنیان، سازمان خاص و مستقلی در تشکیلات اداری شاهنشاهی پارت نداشته اند. بعلاوه گفته دیاکونوف مبنی بر این که پارت ها قادر نبودند دستگاه اداری شایان اعتمادی در سرزمین های نوگشوده به وجود آورند، مؤید این مطلب است.

دوره ساسانیان
...