پیشینه روحانیت در عصر امامت

[ویکی فقه] عصر امامت که ۲۵۰ سال طول کشید، تحولات فرهنگی ـ اجتماعی متفاوتی به خود دید. فقه شیعه و معارف ناب بر اثر تلاش های آموزش دیدگان حوزه نبوی با محوریت حضرت امیرمؤمنان علی (علیه السّلام) و دیگر معصومان (علیهم السّلام)، مسیر خود را در شرایط متفاوت ادامه داد. برنامه های فرهنگی و تربیتی ای که پیامبر پایه ریزی کرده بود، تنها توسط ائمه اطهار (علیهم السّلام) حفظ می شد. اوج شکوفایی فعالیت های آموزشی، در چند سال حاکمیت ظاهری حضرت علی (علیه السّلام) و دوران امامت امام باقر و امام صادق (علیهما السّلام) به چشم می خورد؛ عصری که در آن، زمینه به نسبت مساعدی برای تبلیغ پیش آمد.
عصر امامت را می توان به سه دوره یا مرحله تقسیم کرد:مرحله اول: از زمان رحلت پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله وسلّم) آغاز شد و تا پایان امامت امام سجاد (علیه السّلام) ادامه یافت؛مرحله دوم: با امامت امام باقر (علیه السّلام) آغاز شد و تا شروع غیبت صغری تداوم یافت؛مرحله سوم: به زمان غیبت صغری اختصاص دارد.
← مرحله اول
۱. ↑ موحد ابطحی، سیدحجت، آشنایی با حوزه های علمیه شیعه و گستره جهان، ص۱۰۳-۱۰۵.۲. ↑ بیرجندی، سیدحسن، پیامدهای سقیفه (پایان نامه)، سال ۱۳۷۹، ص۱۰۴.۳. ↑ جعفریان، رسول، حیات فکری و سیاسی امامان شیعه، ص۶۰.۴. ↑ امام علی (علیه السّلام)، نهج البلاغه، ترجمه جعفر شهیدی، خطبه ۳.۵. ↑ امام علی (علیه السّلام)، نهج البلاغه، محقق دکتر صبحی صالح، ص ۴۸.
سایت اندیشه قم، برگرفته از مقاله «پیشینه تاریخی روحانیت در عصر امامت»، تاریخ بازیابی۹۷/۳/۱۴.
...