پیشینه اوارگی

[ویکی فقه] پیشینه آوارگی. آوارگی به معنای بی خانمانی، سرگردانی و دور ماندن از خانه و سرزمین خویش می باشد.این موضوع در قرآن با تعابیرگوناگون آمده و از واژگان متفاوتی قابل استنتاج است.
یکی از ترفندهای کافران در برابر انبیای الهی، تهدید آنان به آواره ساختن و بیرون راندن از سرزمین خویش بوده است: «و قال الَّذین کفروا لِرُسلِهِم لَنُخرجنَّکم مِن أرضِنا أو لَتَعودُنّ فی ملَّتِنا فأوحی....» خداوند در پاسخ به این تهدید، پیامبران را با وعده پیروزی تسلّی داده و به بردباری در برابر ناملایمات فرا خوانده است.
حضرت لوط و گروندگانش
حضرت لوط (علیه السلام) نیز هنگامی که قوم خود را از منکرات باز می دارد، از سوی آنان تهدید می شود و، تصمیم می گیرند او را از شهر برانند که خداوند او و اهلش را رهایی می بخشد: «وَ مَا کانَ جَوابَ قَومِه إلاّ أَن قالوا أَخرِجوهُم مِن قَریتِکم إنَّهُم أُناسٌ یتطهَّرون _ فَأَنجینـه و أهلَه....» از آیات ۵۴ تا ۵۶ نمل برمی آید که پاک دامنی لوط و گروندگان به وی، انگیزه قوم برای آواره ساختن آنان بوده است.در آیه ای دیگر نیز آمده است: «قالوا لَئِن لَم تَنتَهِ یـلوطُ لَتکونَنّ مِنَ المُخرَجین». زمخشری می نویسد: هنگامی که قوم لوط ، کسی را از شهر بیرون می راندند، او را به بدترین وجهی آواره ساخته، اموالش را توقیف و با او به شدّت رفتار می کردند؛ چنان که قریش با مسلمانان مهاجر کردند.
حضرت شعیب
حضرت شعیب (علیه السلام) نیز از تهدید سران مستکبر قوم خود در امان نماند: «قالَ المَلأُ الَّذین استَکبَروا مِن قَومِه لَنُخرِجَنَّک یـشعیبُ وَالَّذین ءامنوا مَعَک مِن قَریتِنا أَو لَتَعودُنّ فِی مِلَّتِنا قَالَ أَوَلَو کنّا کـرهینَ.» به گفته علاّمه طباطبایی ، تکرار قسم ، و نون تأکید، دلیل بر جدّی بودن مشرکان در اجرای تهدیدشان است.
حضرت یوسف
...