پیشوندهای دوگانه

2 - چنانچه پیشوندِ یکم "جدایی پذیر" و پیشوندِ دوم "جدایی ناپذیر" باشد، آنگاه "می - ، بِ - ، نَ - " در لابلایِ این دو پیشوند می نشینند.
برای نمونه: پیش نِهادن، برنشاندن؛ چنانکه می گوییم: پیش بِنهم/بَرمی نِشانیم.
3 - چنانچه پیشوندِ یکم "جدایی ناپذیر" و پیشوندِ دوم "جدایی پذیر" باشد، آنگاه باید دانست که:
1. 3 - یا چنین فتادی شُدنی نیست،
2. 3 - یا پیشوندِ دوتایی "جدایی پذیر" خواهد بود.
( نکته: من نتوانستم نمونه ی یک چنین فتادی را در زبانِ پارسیِ نو پیدا کنم؛ زیرا شاید چنین پنداشته می شود که اگر پیشوندی جدایی ناپذیر باشد، آنگاه هیچگاه نباید پس از آن، پیشوندِ جدایی پذیر بنشیند وگرنه ویژگیِ جدایی ناپذیریِ خود را از دست می دهد. )
4 - چنانچه هر دو پیشوند "جدایی ناپذیر" باشند، آنگاه به روشنی پیشوندِ دوتایی " جدایی ناپذیر" خواهد بود.
بمانند: پَرآکندن؛ چنانکه می گوییم: می پرآکَنَد، بِپرآکَنیم و. . . .
. . . . . .
همانگونه که از گزینه های 1تا4 پیداست و چنانچه شایندگیِ ( =امکانِ ) 1. 3 را در نظر نگیریم، این پیشوندِ "دوم" است که " جدایی پذیری یا - ناپذیریِ" پیشوندِ دوتایی را آشکار می سازد.
. . . . .
رویکردِ بالا بسیار می تواند در واژه سازی یا واژه افزایی کارا و سودمند باشد. اُمید به اینکه بکارگیریِ پیشوندهایِ دوتایی در زبانِ پارسی بیش از پیش افزایش یابد.