زبان پارسی نوین دارای سه پیشوند دستورزبانی است که به کارواژگان ( فعلها ) نقش دستوری می دهد:
۱ ) پیشوند بـ : در پیوستن به بن کنونی، تَرز دستوری ( وجه امری ) می سازد مانند بگو، برو
پیشوند بـ ، ترز ناپایا ( وجه التزامی ) نیز می سازد مانند بروم، بگویم.
... [مشاهده متن کامل]
پیشوند بـ ترز خواهشی ( دعایی ) هم به کارواژه می دهد:
خدایش [ببخشاید]
.
۲ ) پیشوند نـ : با چسبیدن به بن کنونی، کارواژه های نایی و نایشی ( نهی و نفی ) می سازد مانند نرو، نمی روم /نگو، نمی گویم.
ترز ناپایا ( التزامی ) با پیشوند نـ : نروم، نگویم.
.
۳ ) پیشوند می: کارساز برای پدیدآوری "پیوستگی" ( استمرار ) در کارواژه در زمانهای گذشته و کنونی مانند می گفتم، می روم.
.
در کارواژه ی پیوسته در ترز نایشی ( حالت نفی ) ، دو پیشوند نـ و می، چسبیده به هم به کار می رود مانند نمی گفتم، نمی روم.
۱ ) پیشوند بـ : در پیوستن به بن کنونی، تَرز دستوری ( وجه امری ) می سازد مانند بگو، برو
پیشوند بـ ، ترز ناپایا ( وجه التزامی ) نیز می سازد مانند بروم، بگویم.
... [مشاهده متن کامل]
پیشوند بـ ترز خواهشی ( دعایی ) هم به کارواژه می دهد:
خدایش [ببخشاید]
.
۲ ) پیشوند نـ : با چسبیدن به بن کنونی، کارواژه های نایی و نایشی ( نهی و نفی ) می سازد مانند نرو، نمی روم /نگو، نمی گویم.
ترز ناپایا ( التزامی ) با پیشوند نـ : نروم، نگویم.
.
۳ ) پیشوند می: کارساز برای پدیدآوری "پیوستگی" ( استمرار ) در کارواژه در زمانهای گذشته و کنونی مانند می گفتم، می روم.
.
در کارواژه ی پیوسته در ترز نایشی ( حالت نفی ) ، دو پیشوند نـ و می، چسبیده به هم به کار می رود مانند نمی گفتم، نمی روم.