پیشرانه اثر هال

در پیشرانش فضایی، پیشرانهٔ اثر هال ( به انگلیسی: Hall - effect thruster یا HET ) ، نوعی از پیشرانهٔ یونی است که در آن سوخت موشک توسط یک میدان الکتریکی شتاب داده می شود. پیشرانهٔ اثر هال، الکترونها را در یک میدان مغناطیسی به دام می اندازد و سپس از الکترون ها برای یونش سوخت موشک استفاده می کند و به طور مؤثر یون ها را برای تولید پیش رانش شتاب می دهد، سپس یون ها را در تنوره ( plume ) خنثی می کند. گاهی اوقات از پیشرانه های اثر هال ( بر اساس کشف ادوین هال ) با نام پیشرانهٔ هال یا پیشرانهٔ جریان هال نام برده می شود. پیشرانه های هال اغلب به یک عنوان تکنولوژی پیشرانش فضایی با ضربهٔ معین متوسط ( ۱۶۰۰ ثانیه ) در نظر گرفته می شوند. پیشرانهٔ اثر هال از سال ۱۹۶۰ به طور مؤثر مورد آزمایش های تئوری و عملی قرار گرفته است.
پیشرانه های هال بر گسترهٔ وسیعی از سوخت های موشک عمل می کنند که رایج ترین آن زنون است. سوخت های مورد توجه دیگر شامل کریپتون، آرگون، بیسموت، ید، منیزیم و روی هستند.
کاربردهای پیشرانه های اثر هال شامل کنترل جهت گیری و موقعیت ماهواره های در مدار است و به عنوان موتور پیشرانش در وسایل نقلیهٔ فضایی رباتیک با اندازهٔ متوسط استفاده می شوند.