دوران پیشاتاریخ، پیش از تاریخ[ ۱] یا ماقبل تاریخ به محدودهٔ زمانی پیش از ثبت و ضبط تاریخ یا اختراع سامانهٔ نوشتاری گفته می شود. پیشاتاریخ به دوره ای از زندگی انسان، پیش از اختراع خط اشاره دارد که انسان در آن دوره هنوز به ثبت و گزارش زندگی و دستاوردهای خود توانا نشده بود و تجربه ها و دستاوردهای انسان به سرعت از بین می رفت. [ ۲] این دوره با پیدایش خط و سامانهٔ نوشتاری، به پایان می رسد و دورهٔ تاریخی آغاز می شود.
ماقبل تاریخ بشر دوره بین استفاده از اولین ابزار سنگی در حدود ۳٫۳ میلیون سال پیش توسط انسان تباران و اختراع سامانهٔ نوشتن است. نخستین سامانه های نوشتن پیش از حدود ۵٬۳۰۰ سال پیش اختراع شد، اما هزاران سال طول کشید تا نوشتار به طور گسترده استفاده شود و تا قرن نوزدهم یا حتی تا امروز در بعضی از فرهنگ های انسانی مورد استفاده قرار نگرفته است؛ بنابراین، پایان تاریخِ ماقبلِ تاریخ در مکان های مختلف به وقوع می پیوندد و این اصطلاح کمتر در بحث در مورد جوامع به کار می رود که پیش از تاریخ به تازگی به پایان رسیده است.
سومر در میان رودان، تمدن دره ایندوس ( دره سند ) و مصر باستان نخستین تمدن هایی بودند که الفبای خود را گسترش داده و سوابق تاریخی را حفظ کردند. این اتفاق در اوایل عصر برنز رخ داده است. تمدن های همسایه اولین کسانی بودند که پیروی کردند. بیشتر تمدن های دیگر به دوران پیش از تاریخ در عصر آهن رسیده بودند. سامانهٔ سه زمانهٔ تقسیم پیشاتاریخ به عصر سنگ و به دنبال آن دوران برنز و دوران آهن در بیشتر مناطق اوراسیا و شمال آفریقا مورد استفاده قرار می گیرد. فلزات به طور ناگهانی با تماس با فرهنگ های اوراسیا، مانند قاره آمریکا، اقیانوسیه، استرالیا و بسیاری از کشورهای جنوب صحرای آفریقا وارد شدند. این مناطق همچنین با استثنائاتی در تمدن های پیش از کلمبیا در آمریکا، سامانه های نوشتاری پیچیده را قبل از ورود اوراسیایی ها توسعه ندادند، و پیش از تاریخ آنها به دوره های نسبتاً اخیر می رسد. به عنوان مثال، سال ۱۷۸۸ معمولاً به عنوان پایان دوره ماقبل تاریخ استرالیا گرفته می شود.
دوره ای که یک فرهنگ توسط دیگران نوشته می شود، اما سیستم نوشتاری خود را توسعه نداده است، اغلب به عنوان تاریخ اولیه فرهنگ شناخته می شود. طبق تعریف، هیچ گزارش مکتوبی از پیشاتاریخ بشر وجود ندارد، بنابراین تاریخ گذاری مواد ماقبل تاریخ بسیار حیاتی است. تا سدهٔ نوزدهم تکنیک های صریح برای تاریخ گذاری به خوبی توسعه نیافته بود.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفماقبل تاریخ بشر دوره بین استفاده از اولین ابزار سنگی در حدود ۳٫۳ میلیون سال پیش توسط انسان تباران و اختراع سامانهٔ نوشتن است. نخستین سامانه های نوشتن پیش از حدود ۵٬۳۰۰ سال پیش اختراع شد، اما هزاران سال طول کشید تا نوشتار به طور گسترده استفاده شود و تا قرن نوزدهم یا حتی تا امروز در بعضی از فرهنگ های انسانی مورد استفاده قرار نگرفته است؛ بنابراین، پایان تاریخِ ماقبلِ تاریخ در مکان های مختلف به وقوع می پیوندد و این اصطلاح کمتر در بحث در مورد جوامع به کار می رود که پیش از تاریخ به تازگی به پایان رسیده است.
سومر در میان رودان، تمدن دره ایندوس ( دره سند ) و مصر باستان نخستین تمدن هایی بودند که الفبای خود را گسترش داده و سوابق تاریخی را حفظ کردند. این اتفاق در اوایل عصر برنز رخ داده است. تمدن های همسایه اولین کسانی بودند که پیروی کردند. بیشتر تمدن های دیگر به دوران پیش از تاریخ در عصر آهن رسیده بودند. سامانهٔ سه زمانهٔ تقسیم پیشاتاریخ به عصر سنگ و به دنبال آن دوران برنز و دوران آهن در بیشتر مناطق اوراسیا و شمال آفریقا مورد استفاده قرار می گیرد. فلزات به طور ناگهانی با تماس با فرهنگ های اوراسیا، مانند قاره آمریکا، اقیانوسیه، استرالیا و بسیاری از کشورهای جنوب صحرای آفریقا وارد شدند. این مناطق همچنین با استثنائاتی در تمدن های پیش از کلمبیا در آمریکا، سامانه های نوشتاری پیچیده را قبل از ورود اوراسیایی ها توسعه ندادند، و پیش از تاریخ آنها به دوره های نسبتاً اخیر می رسد. به عنوان مثال، سال ۱۷۸۸ معمولاً به عنوان پایان دوره ماقبل تاریخ استرالیا گرفته می شود.
دوره ای که یک فرهنگ توسط دیگران نوشته می شود، اما سیستم نوشتاری خود را توسعه نداده است، اغلب به عنوان تاریخ اولیه فرهنگ شناخته می شود. طبق تعریف، هیچ گزارش مکتوبی از پیشاتاریخ بشر وجود ندارد، بنابراین تاریخ گذاری مواد ماقبل تاریخ بسیار حیاتی است. تا سدهٔ نوزدهم تکنیک های صریح برای تاریخ گذاری به خوبی توسعه نیافته بود.
wiki: پیشاتاریخ