عوامل گوناگون اجتماعی، فرهنگی، قومی و زبانی در آغاز ناآرامی ها در شرق و جنوب اوکراین و جنگ روسیه و اوکراین پس از انقلاب اوکراین دست داشتند. پس از استقلال اوکراین از اتحاد جماهیر شوروی در سال ۱۹۹۱، شکاف های تاریخی و فرهنگی و ساختار ضعیف دولتی مانع گسترش هویت ملی اوکراینی یکتا شدند. در شرق و جنوب اوکراین، روسی سازی و استقرار قومی روس در طول سده ها فرمانروایی روس ها باعث شد که زبان روسی حتی در میان اوکراینی ها هم برتری پیدا کند. از زمان تبعید تاتارهای بومی کریمه توسط ژوزف استالین، دبیرکل شوروی پس از جنگ جهانی دوم، روس ها در کریمه اکثریت جمعیت را تشکیل می دهند. این در تضاد با غرب و مرکز اوکراین است که از نظر تاریخی توسط قدرت های گوناگونی مانند کشورهای مشترک المنافع لهستان - لیتوانی و امپراتوری اتریش اداره می شدند. در این مناطق هویت قومی، ملی و زبانی اوکراینی دست نخورده باقی مانده است.
... [مشاهده متن کامل]
تنش بین این دو سنت تاریخی و فرهنگی رقیب و هماورد به درگیری سیاسی و اجتماعی در طول یورومیدان تبدیل شد که زمانی آغاز شد که ویکتور یانوکوویچ رئیس جمهور آن زمان اوکراین از امضای توافقنامه ارتباط با اتحادیه اروپا در ۲۱ نوامبر ۲۰۱۳ خودداری کرد. پشتیبانی از روابط نزدیکتر با اروپا، در غرب و مرکز اوکراین قوی بود، در حالی که بسیاری در شرق و جنوب اوکراین به طور سنتی طرفدار روابط قوی تر با روسیه بودند. رئیس جمهور یانوکوویچ که بیشتر پشتیبانی خود را از مناطق شرقی به دست آورده بود، در فوریه ۲۰۱۴ از سمت خود کنار رفت. برکناری او با اعتراضاتی در شرق و جنوب اوکراین همراه شد که تأکید زیادی بر اهمیت روابط تاریخی با روسیه، زبان روسی و ضدیت با جنبش یورومیدان داشت.
پس از جنگ روسیه و ترکیه ۱۷۶۸–۱۷۷۴، خانات کریمه، وابسته به امپراتوری عثمانی، که در سال ۱۴۴۱ تشکیل شده بودند، با معاهده کوچوک کاینارکا در سال ۱۷۷۴ مستقل شدند. در سال ۱۷۸۳ به عنوان " استان تائوریدا " توسط امپراتوری روسیه ضمیمه روسیه شدند. جمعیت شناسی کریمه در سده های پس از الحاق، دستخوش تغییرات شگرفی شد. پیش از الحاق کریمه به روسیه، کریمه بیشتر محل زندگی تاتارهای کریمه، مردمی ترک که عمدتاً مسلمان بودند، بود. علاوه بر این، این شبه جزیره توسط یونانی های پونتیک ( اوروم ها ) و ارمنی ها که بیشتر مسیحی بودند نیز پر شده بود. در آستانه الحاق و بلافاصله پس از آن، روسیه همه مسیحیان را ابتدا تشویق کرد و بعداً به آنها دستور داد تا از کریمه خارج شوند و آنها را در ساحل شمالی دریای آزوف، بین ماریوپل و نخجوان - آن - دون، اسکان داد. امپراتور کاترین کبیر بسیاری از زمین هایی را که ضمیمه شده بودند به مشاوران و دوستان خود بخشید. ساکنان بومی این سرزمین ها اغلب به بیرون رانده می شدند که باعث مهاجرت گسترده تاتارها به آناتولی تحت کنترل عثمانی شد. شهرک نشینان روسی برای استعمار سرزمین هایی که زمانی توسط تاتارهای فراری اشغال شده بود آورده شدند. تا سال ۱۹۰۳، ۴۰ درصد از جمعیت کریمه، به استثنای شهرهای سواستوپل و ینی - کاله، پیروان مذهب ارتدکس روسیه بودند. ۴۴٫۶٪ آنها مسلمان بودند. در این چارچوب «مسلمان» بودن مترادف با قومیت تاتار کریمه است. روس ها اکثریت جمعیت دو شهر محروم و جداگانه را تشکیل می دادند. در طول این زمان و دقیقاً پیش از آن، کریمه به عنوان "قلب رمانتیسیسم روسی " در نظر گرفته می شد.
... [مشاهده متن کامل]
تنش بین این دو سنت تاریخی و فرهنگی رقیب و هماورد به درگیری سیاسی و اجتماعی در طول یورومیدان تبدیل شد که زمانی آغاز شد که ویکتور یانوکوویچ رئیس جمهور آن زمان اوکراین از امضای توافقنامه ارتباط با اتحادیه اروپا در ۲۱ نوامبر ۲۰۱۳ خودداری کرد. پشتیبانی از روابط نزدیکتر با اروپا، در غرب و مرکز اوکراین قوی بود، در حالی که بسیاری در شرق و جنوب اوکراین به طور سنتی طرفدار روابط قوی تر با روسیه بودند. رئیس جمهور یانوکوویچ که بیشتر پشتیبانی خود را از مناطق شرقی به دست آورده بود، در فوریه ۲۰۱۴ از سمت خود کنار رفت. برکناری او با اعتراضاتی در شرق و جنوب اوکراین همراه شد که تأکید زیادی بر اهمیت روابط تاریخی با روسیه، زبان روسی و ضدیت با جنبش یورومیدان داشت.
پس از جنگ روسیه و ترکیه ۱۷۶۸–۱۷۷۴، خانات کریمه، وابسته به امپراتوری عثمانی، که در سال ۱۴۴۱ تشکیل شده بودند، با معاهده کوچوک کاینارکا در سال ۱۷۷۴ مستقل شدند. در سال ۱۷۸۳ به عنوان " استان تائوریدا " توسط امپراتوری روسیه ضمیمه روسیه شدند. جمعیت شناسی کریمه در سده های پس از الحاق، دستخوش تغییرات شگرفی شد. پیش از الحاق کریمه به روسیه، کریمه بیشتر محل زندگی تاتارهای کریمه، مردمی ترک که عمدتاً مسلمان بودند، بود. علاوه بر این، این شبه جزیره توسط یونانی های پونتیک ( اوروم ها ) و ارمنی ها که بیشتر مسیحی بودند نیز پر شده بود. در آستانه الحاق و بلافاصله پس از آن، روسیه همه مسیحیان را ابتدا تشویق کرد و بعداً به آنها دستور داد تا از کریمه خارج شوند و آنها را در ساحل شمالی دریای آزوف، بین ماریوپل و نخجوان - آن - دون، اسکان داد. امپراتور کاترین کبیر بسیاری از زمین هایی را که ضمیمه شده بودند به مشاوران و دوستان خود بخشید. ساکنان بومی این سرزمین ها اغلب به بیرون رانده می شدند که باعث مهاجرت گسترده تاتارها به آناتولی تحت کنترل عثمانی شد. شهرک نشینان روسی برای استعمار سرزمین هایی که زمانی توسط تاتارهای فراری اشغال شده بود آورده شدند. تا سال ۱۹۰۳، ۴۰ درصد از جمعیت کریمه، به استثنای شهرهای سواستوپل و ینی - کاله، پیروان مذهب ارتدکس روسیه بودند. ۴۴٫۶٪ آنها مسلمان بودند. در این چارچوب «مسلمان» بودن مترادف با قومیت تاتار کریمه است. روس ها اکثریت جمعیت دو شهر محروم و جداگانه را تشکیل می دادند. در طول این زمان و دقیقاً پیش از آن، کریمه به عنوان "قلب رمانتیسیسم روسی " در نظر گرفته می شد.
