به شاش شتر خوردن و سوسمار عرب را به جایی رسیداست کار که تاج کیانی کند آرزو تفو بر تو ای چرخ گردون تفو
برجسته ترین و ملموس ترین بیت ازاین پیش بینی شاعروحماسه سرای بزرگ وبی نظیر ایران حکیم ابوالقاسم فردوسی را که در قالب شعر به زیبایی هرچه تمامتر سروده جا انداختید وضعیتی که تقریبن هرروز درحال روی دادن است
بریزندخون ازپی خواسته شود روزگار بد آراسته
بریزندخون ازپی خواسته شود روزگار بد آراسته
در نامه ای که رستم فرخزداد سردار سپاه ایران در جنگ قادسیه به برادرش می نویسد، پیش بینی می کند که اگر ایران از اعراب شکست بخورد، آینده ی ایران چنین خواهد بود که فردوسی آن را بسیار زیبا نوشته است:
چـو بـا تـخت، مـنبـر بـرابــر شود، ـــــــــــ همه نــــام، بـوبکر و عـمَر شـود
... [مشاهده متن کامل]
تــبــه گـــردد آن رنــج هــای درازـــــــــــ شـود نــاســزا شـاه گـردن فـراز
چـو روز انـدر آیـــد بـــه روز دراز، ــــــــــــ نـشیــب دراز اسـت پــیش فـراز
از ایـــرانی و تــرک و از تــازیــان ــــــــــــــ نژادی پـــدیـــد آیـد انــدر میان
نــه ایــران؛ نـه ترک و نـه تازی بودـــــــــــــ سخن¬ها بـه کــردار، بــازی بـــود
بـرنـجـد یـکـی دیــگـری بـرخـوردــــــــــــــ بـه داد و بـه بـخشش کسی ننگرد
ز پـیـمـان بــگــردنــد و از راسـتــی ـــــــــــــــ گرامـی شـود کـژی و کـاستی
کشــاورز و جــنـگی شـود بـی هـنـر ـــــــــــــــ نـژاد و گـهـر کـم تـر آید به بـر
ربــایـد هــمـی این از آن آن از این ــــــــــــــ ز نفـریــن نـدانـنــد بــاز آفرین
نــهــان بـــدتــر از آشـکـارا شـــود ـــــــــــــــ دل شـاه شان سنـگ خـارا شــود
بــد انـدیـش گـردد پـسر بــر پـــدر ـــــــــــــــ پدر همـچنین بـر پـسر چــاره گـر
شــود بــنــده ی بــی هـنـر شـهریــار ـــــــــــــــ نــژاد و بـزرگــی نیـایـد بـه کـار
بـــه گــیتـی کـسی را نـمـانــد وفــا ـــــــــــــ روان و زبـان هـا شـود پــر جــفـا
چـنـان فـاش گـردد غم و رنج و شور ـــــــــــــ که شادی بـه هـنگام بهـرام گـور
نــیـایــد بـــهــار از زمــستـان پـدیـد ـــــــــــــــ نـــیارنـــد هــنگــام رامـش نـبـیـد
نه جشن و نه رامش نه کوشش نه کام ـــــــــــــــ هـمـه تـنبل و چــــــاره و ســاز دام
پــدر بـــا پــسـر کـیـن سـیــم آورد ــــــــــــــــ خورش کشک و پوشش گلیم آورد
زیـــان کـسـان از پی سـود خـویـش، ــــــــــــــــ بــجــویــنـد و دیـن اندر آرند پیش
بـــریــزنــد خــون از پــی خـواسـتـه ـــــــــــــــ شــود روزگــار مـهــان کــاســتــه
چــــو بـسـیار از ایـن داسـتان بگذرد، ــــــــــــــ کـسـی سـوی آزادگی نــنــگـــرد
تخت: سیاست
منبر: دین
ترک: ترکان غزنوی
چاره: نیرنگ. چاره گر: نیرنگ باز
رامش: جشن، شادی. فردوسی می گوید با رفتن شادی، کار و نو آوری هم از میان می رود و چون با آمدن فرهنگ عزاداری، شور کاری نابود می شود، همه تنبل می شوند و تنبلی هم به دنبال خود نیرنگ بازی می آورد.
نَبید: شراب.
سیم: پول.
مهان: بزرگان. نخبگان.
چـو بـا تـخت، مـنبـر بـرابــر شود، ـــــــــــ همه نــــام، بـوبکر و عـمَر شـود
... [مشاهده متن کامل]
تــبــه گـــردد آن رنــج هــای درازـــــــــــ شـود نــاســزا شـاه گـردن فـراز
چـو روز انـدر آیـــد بـــه روز دراز، ــــــــــــ نـشیــب دراز اسـت پــیش فـراز
از ایـــرانی و تــرک و از تــازیــان ــــــــــــــ نژادی پـــدیـــد آیـد انــدر میان
نــه ایــران؛ نـه ترک و نـه تازی بودـــــــــــــ سخن¬ها بـه کــردار، بــازی بـــود
بـرنـجـد یـکـی دیــگـری بـرخـوردــــــــــــــ بـه داد و بـه بـخشش کسی ننگرد
ز پـیـمـان بــگــردنــد و از راسـتــی ـــــــــــــــ گرامـی شـود کـژی و کـاستی
کشــاورز و جــنـگی شـود بـی هـنـر ـــــــــــــــ نـژاد و گـهـر کـم تـر آید به بـر
ربــایـد هــمـی این از آن آن از این ــــــــــــــ ز نفـریــن نـدانـنــد بــاز آفرین
نــهــان بـــدتــر از آشـکـارا شـــود ـــــــــــــــ دل شـاه شان سنـگ خـارا شــود
بــد انـدیـش گـردد پـسر بــر پـــدر ـــــــــــــــ پدر همـچنین بـر پـسر چــاره گـر
شــود بــنــده ی بــی هـنـر شـهریــار ـــــــــــــــ نــژاد و بـزرگــی نیـایـد بـه کـار
بـــه گــیتـی کـسی را نـمـانــد وفــا ـــــــــــــ روان و زبـان هـا شـود پــر جــفـا
چـنـان فـاش گـردد غم و رنج و شور ـــــــــــــ که شادی بـه هـنگام بهـرام گـور
نــیـایــد بـــهــار از زمــستـان پـدیـد ـــــــــــــــ نـــیارنـــد هــنگــام رامـش نـبـیـد
نه جشن و نه رامش نه کوشش نه کام ـــــــــــــــ هـمـه تـنبل و چــــــاره و ســاز دام
پــدر بـــا پــسـر کـیـن سـیــم آورد ــــــــــــــــ خورش کشک و پوشش گلیم آورد
زیـــان کـسـان از پی سـود خـویـش، ــــــــــــــــ بــجــویــنـد و دیـن اندر آرند پیش
بـــریــزنــد خــون از پــی خـواسـتـه ـــــــــــــــ شــود روزگــار مـهــان کــاســتــه
چــــو بـسـیار از ایـن داسـتان بگذرد، ــــــــــــــ کـسـی سـوی آزادگی نــنــگـــرد
تخت: سیاست
منبر: دین
ترک: ترکان غزنوی
چاره: نیرنگ. چاره گر: نیرنگ باز
رامش: جشن، شادی. فردوسی می گوید با رفتن شادی، کار و نو آوری هم از میان می رود و چون با آمدن فرهنگ عزاداری، شور کاری نابود می شود، همه تنبل می شوند و تنبلی هم به دنبال خود نیرنگ بازی می آورد.
نَبید: شراب.
سیم: پول.
مهان: بزرگان. نخبگان.